Door onze vaste columnist Leo Fijen
Vind je het fijn dat ik er ben? Die vraag stelt mijn kleinzoon van drie jaar meer dan eens. Ook gisteren weer tijdens het lange weekend dat hij kwam logeren. Opa, vind je me lief?
Dat is een variant op de eerste vraag. Maar het gaat om hetzelfde gevoel: dat kleine mannetje gaat figuurlijk groeien en bloeien als hij weet dat hij geliefd is. En hij stelt de vraag die we als volwassen mensen vaak genoeg zouden willen stellen en nooit hardop uitspreken.
We verlangen allemaal naar liefde en genegenheid, we hunkeren allemaal naar geborgenheid en bevestiging. Al is er maar één mens die om ons geeft, dan is het bestaan al de moeite waard.
We hebben het afgeleerd om die vraag te stellen, we hebben de onbevangenheid van kleinkinderen verloren die hardop uitspreken dat ze geliefd willen zijn bij hun naasten.
We zijn soms het kind in onszelf een beetje kwijt. Daarom is het goed dat er kleine kinderen zijn. Ze geven woorden aan ons eigen verlangen naar heelheid en bevestiging.
Ik moest aan mijn kleinzoon denken toen ik vorige week zomaar een mailtje ontving van een medewerker van de technische dienst op mijn werk. Ik vraag hem altijd hoe het met hem gaat en vooral hoe het met zijn vrouw en hun kleine meid is.
Anderhalf jaar geleden kregen ze nadat ze na jaren van dokteren de hoop hadden opgegeven zomaar zonder medische ingreep een baby. Dat werd een meisje, een wonder met Kerstmis. Ze heet Tess en is meer dan geliefd.
Haar vader werkt bij de technische dienst en stuurde me een paar foto’s van zijn vrouw met de trots van hun leven. Het was een mailtje tussen alle andere zakelijke berichten, een teken van leven dat vol was van liefde.
Ze bedankten me voor het feit dat ik altijd wil weten hoe het met Tess is en ze deden dat met alleraardigste woorden. Ik wist weer hoe fijn het is als je zomaar tussen alle afspraken in mag lezen dat je ertoe doet en er mag zijn. Ik voelde me heel even als mijn kleinzoon van drie jaar.
