Door onze vaste columnist Leo Fijen
Het mooiste uur van de dag is de vroege ochtend, zeker nu het lente is. Het raam in mijn slaapkamer staat op een kier. Als ik wakker word, hoor ik de blije geluiden van vogels die de dag begroeten. En als ik goed luister, hoor ik de bomen in het park die wiegen op het ritme van de harde wind.
Het is in de eerste dagen van mei. Ik ben alleen thuis, een week lang. Mijn vrouw is op bedevaart naar Lourdes. Alleen wakker worden doe ik vooral wanneer ik voor mijn werk op reis ben. Alleen wakker worden thuis is een zeldzaamheid.
Ik kijk naar buiten en zie dat het hard waait. Het jonge groen van de lente wordt beproefd door storm en regen. In de vroege ochtend realiseer ik me meer wat er om me heen gebeurt. Ik word nergens door afgeleid en leef daardoor met meer aandacht voor het hier en nu.
In de stilte van de vroege ochtend zijn er nog geen mails en sms-jes. Alles is nog maagdelijk, zelfs de stormachtige wind kan dat vredige gevoel in mij niet verstoren. Ik hoef nog geen radio te horen met het laatste nieuws, ik vind het ook niet erg dat de kranten nog niet bezorgd worden. Er is de vrede van het eerste uur van de dag.
Alles gebeurt op het gemak. De douche is een onderdeel van dit ritueel. Het water ervaar ik als een geschenk dat zomaar over me wordt uitgestort. Het voelt alsof nieuw leven letterlijk tot me komt, elke dag weer. Dan kleed ik me aan, mijmer een paar woorden die van belang zijn voor de komende dag en loop de trap af naar de keuken.
Daar maak ik mijn brood klaar en doe dat altijd volgens hetzelfde ritueel. Hagelslag, honing en ontbijtkoek. Ik neem de tijd ervoor. En ik geniet van dit vroege uur. Het is de mooiste tijd van de dag omdat er niets is dan de Schepper en mij. Sterker nog, als ik me ergens verbonden voel met God, dan is het in de stilte van het eerste uur. Op die adem leef ik.
