Door onze vaste columnist Leo Fijen
Mensen zeggen nooit meteen wat ze denken. Zeker niet als je hen voor het eerst ontmoet. Maar op Schiermonnikoog is alles anders. Daar op het kleinste eiland van Nederland laten gasten snel hun reserves vallen.
Zoals twee wat oudere vrouwen die van het strand af komen en de indruk wekken alle tijd van de wereld te hebben. Het blijken vriendinnen te zijn uit het noorden van het land. De een heeft een vakantiehuisje op Schier, de ander is op bezoek. Een kleine hond vergezelt hen. Ik hoef niet eens wat te vragen. Een lichte groet is voldoende voor één van hen om te vertellen over haar leven.
Ze heeft niets te klagen, ze leeft in rijkdom en ze geniet van de zon. Ze vindt het wel moeilijk als het leven anders loopt dan ze had gedacht. Soms is het bestaan weerbarstiger dan je zou willen, zegt ze.
Ik stel dan pas mijn eerste vraag. De ander vult dan aan en vertelt het hele verhaal. Over welstand en geslaagd leven, over succesvolle zaken en over goede vrienden, maar ook over het verdriet van grootouders. De zachte bries geeft haar de woorden voor het moeilijke verhaal. De zon droogt haar tranen.
Ze vertelt van het verdriet dat haar kind twee keer een baby heeft verloren. Een moeder staat dan met lege handen en wordt geconfronteerd met een grote machteloosheid. Daar is dubbel verdriet: dat om de pijn bij je eigen kind en om het verlies van je kleinkind. Grootouders rouwen in stilte, weet ze nu uit eigen ervaring.
Ik wil weten hoe ze die verlammende stilte heeft uitgehouden. Door mijn geloof, antwoordt ze om daar aan toe te voegen dat ze nooit boos is geweest op God. Sterker nog, ze heeft zich gedragen geweten door diezelfde God. Ze kon nergens met haar verdriet heen en heeft dat neergelegd bij God.
Ik wil weten hoe het nu gaat met haar. Ze lacht haar mooiste glimlach en vertelt dat er uiteindelijk een gezond kleinkind is geboren. Ze ervaart dat als een groot geschenk. En ze weet nu dat het na het diepste duister toch licht kan worden.
