Door onze vaste columnist Leo Fijen
‘Lieve handen dragen doden naar de aarde en rouwen om de eigen pijn en hun gemis. Levenden spreken het sterkst wanneer ze gestorven zijn.’
Het is de tekst bij de dertiende statie van de kruisweg die de gehele veertigdagentijd op allerlei plekken in Volendam hangt. Van de scholen tot het zorgcentrum, van de souvenirwinkel op De Dijk tot de ingang van het voetbalstadion.
De kruisweg van Christus hangt zes weken in het vissersdorp. Er is geen ontkomen aan, ook niet aan de confronterende teksten bij de afbeeldingen. Zoals die woorden bij de dertiende statie, die me diep in het hart raken.
Het is een koude woensdagochtend als ik me meld bij de plaatselijke klusmarkt, want daar is die dertiende statie te vinden, tussen de spiegels, wastafels en kapstokken. Christus wordt van het kruis gehaald op een schilderij uit de vorige eeuw, maar de afbeelding stelt de vragen van vandaag.
Daarom hebben de Volendammers bij elke statie eigentijdse teksten gekozen. Van Toon Hermans tot Moeder Teresa, van paus Franciscus tot Nelson Mandela. Ze hebben vorig jaar voor het eerst zo’n kruisweg gemaakt in het dorp.
Er liepen toen duizenden mensen langs de staties. Vaak schreven voorbijgangers de teksten over en droegen die het hele jaar bij zich. Dit jaar is er weer een kruisweg, in een poging om vanuit de kerk het geloof midden in de samenleving ter sprake te brengen.
Want al die staties houden ons een spiegel voor: hoe gaan wij met lijden en sterven om, wie volgen wij in het uur van tegenslag en verlatenheid?
Of zoals de bedenker van dit alles, Cees de Wit, het formuleert: “We moeten ons bescheiden opstellen, maar ook stelling nemen tegen het grote ontkennen. We doen alles om maar niet te hoeven praten over de dood en over het geloof.”
In Volendam weten ze als geen ander hoe de dood kan toeslaan en daarom brengen ze de lijdende Christus terug onder de aandacht. Als een troost voor hen die rouwen of verslagen zijn. Laat u troosten en loop in de veertigdagentijd de kruisweg van Volendam.
