Column Leo Fijen: Zuster Gaudia

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Als ik na een zachte klop op de deur haar kamer betreed, ligt ze altijd in haar stoel. Op het naamplaatje bij haar deur staat mevrouw Crijns, maar zelf zegt ze altijd zuster Else-Gaudia. Dat laatste woord betekent vreugde en blijdschap, lacht ze dan. En die zijn bij haar gebleven, ook nu ze 93 jaar is en de meeste tijd liggend doorbrengt in haar stoel. Met een dekentje over haar heen en met een ondeugende blik.

Ze zegt wat ze denkt, ook in de dagen rond Pasen. Daarin laat ze zien dat ieder mens jong van hart kan blijven, ook al zijn er veel beperkingen in het bestaan. Ze toont ook nog iets anders: dat je je kunt omkeren en dat je een nieuw begin kunt maken, zelfs als je het grootste deel van je leven hebt geleefd. Voor haar ligt de Matthäus-Passion van Bach. Ineens twinkelen haar ogen niet meer. Ze wordt emotioneel als ze begint te vertellen over dat beslissende jaar 1988. Ze luisterde voor de zoveelste keer naar dat ontroerende stuk van Bach. En ze werd geraakt door die ene zin: Wir setzen uns mit Tränen nieder. De kruisgang van Christus werd haar lijdensweg, ze was 58 jaar en ze vond dat ze van haar leven als religieuze weinig had gemaakt. Ze had er de kantjes vanaf gelopen en de moeilijke klussen aan anderen gelaten. De vreugde van haar kloosternaam maakte ze niet waar in haar dagelijks bestaan. Daarom bad ze die kruisweg vlak voor Pasen Christus van het kruis om haar kruis op te nemen. Ze toonde haar eigen nederigheid en kleinheid. En ze was bang om dood te gaan en God in de ogen te kijken. De hemel was voor haar onbereikbaar, dacht ze.

Die Goede Vrijdag van 1988 was voor haar de ommekeer. En Pasen 35 jaar geleden werd haar bevrijding en nieuwe start in het bestaan. Ze neemt haar verantwoordelijkheid sindsdien en doet wat ze moet doen. Ze is een nieuw mens geworden en heeft voor Christus een nieuwe professie gedaan. En ze is sindsdien niet meer bang om dood te gaan. Ik luister naar dit ontroerende verhaal en dank haar, de zuster van de vreugde. Want in haar ogen zie ik dat Pasen echt nieuw leven kan betekenen.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 15. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum