Op een doordeweekse middag gaat mijn telefoon. Aan de nummers herken ik mijn dochter. Zij heeft een vraag. Of ik zaterdagochtend wil fluiten bij de wedstrijd van mijn kleinzoon. Ik hoef niet lang na te denken en zeg meteen dat ik er zal zijn om kwart voor negen.
Het is alsof ik in een tijdmachine stap want dertig jaar geleden deed ik hetzelfde, toen bij mijn eigen zoon. Ik heb dat lang het fijnste moment van de week gevonden, als vader. Samen naar het veld, genieten van de sfeer in de kleedkamer, de geur van vers gemaaid gras ruiken en volledig opgaan in het enthousiasme van kinderen die achter een bal rennen.
Alles wat het leven ingewikkeld maakt, valt weg tussen de lijnen van een voetbalveld op zaterdagmorgen. Geen deadlines, geen bezuinigingen, geen nieuwe schema’s voor religieuze programma’s en geen onregelmatige werktijden. Langs de lijn leef je in het hier en nu, geniet je van kinderen die nog zo onbevangen zijn en ben je diep verbonden met de grond van ons leven.
Want je ruikt het gras, je ziet het voorjaar, je voelt de zachte regen en je wordt geheeld door de zon. En je leert dat je het niet alleen kunt redden maar dat je in een teamsport altijd de ander nodig hebt. Daarom is de zaterdagochtend als een leerschool voor het leven. Het mooie van grootvaders is dat ze dit allemaal nog eens mogen beleven, nu met hun kleinkind. En als ik afgelopen zaterdag als scheidsrechter het veld op ga, zie ik minstens zo veel grootvaders en grootmoeders als ouders.
Het is een voorrecht om als grootouders die herkansing te krijgen, besef ik als ik voor het begin van de wedstrijd fluit. Zeven tegen zeven op een klein veld, Maartensdijk tegen Loenen, SVM tegen De Vecht. Ik geniet van elke minuut, maar het meest ontroerende moment komt na afloop. Dan mogen ze door een erehaag van spelers en publiek allemaal een strafschop nemen. Ieder kind wordt toegejuicht, ook mijn kleinzoon. Zijn trap eindigt in de kruising.
Na afloop zegt hij dat zaterdag de mooiste dag van de week is. Ik moet lachen en denk: zo grootvader, zo kleinzoon.
