Passie mag niet meer, las ik in een landelijke krant. De nieuwe werkelijkheid van anderhalve meter vraagt meer aanpassingen dan je denkt. Wat doe je bij de koffieautomaat? Hoe kom je op je werk als je geen auto hebt? En waar moet je allemaal aan denken als je onderweg naar het toilet moet gaan? Niets is meer vanzelfsprekend. Op zondagochtend fluitend naar de kerk lopen, het is er niet meer bij.
Onze mooie schaapsstal biedt plaats aan ruim 300 mensen, maar is straks nog maar toegankelijk voor 48 kerkgangers. Hoe gaan we dat doen? Twee vieringen op een ochtend, onder begeleiding van een ontvangstcommissie en een afscheidscomité? We moeten zoveel organiseren dat de lol er al gauw af is. En hoe moet het verder met theater, bioscoop, museum en voetbalstadion? Ik moest ineens denken aan de laatste keer dat ik met mijn oudste kleinzoon naar Ajax ben gegaan.
Het was vlak voor Kerstmis. We reisden met de trein van Hollandsche Rading naar Amsterdam Centraal. We zouden daar de derde supporter van ons groepje ontmoeten. Er werd gekust, de handen werden geschud en we daalden af naar de metro waar we als haringen in een ton tegen elkaar stonden aangedrukt. In het stadion was er een high-five bij elke treffer van de Amsterdammers, het werd uiteindelijk 6-1 in een wedstrijd die voor ons achteraf bezien historisch is geweest. Dit gaan we nooit meer meemaken, onbevangen naar een stadion, juichend met wildvreemden en schreeuwend tot we schor waren en al onze druppels nog geen infectiehaard konden zijn.
Passie mag niet meer, schreef Frits Abrahams in NRC Handelsblad. Voor het grootste deel heeft hij gelijk. Alles wat plezier geeft, moet in protocollen vastgelegd worden. En toch zijn er uitzonderingen. Afgelopen zaterdag stond ik voor de eerste keer weer op het voetbalveld. Ook daar is niets hetzelfde. Het hek gaat zelfs op slot voor ouders. Ze mogen hun kleuters niet meer zien voetballen. Dat is jammer want bij alle veranderingen en terughoudendheid is één ding hetzelfde gebleven: de passie van vijfjarigen. Kinderen blijven gelukkig gewoon kinderen. En dus bezorgden Guus, Viggo, Casper, Sam, Vince, Jaydn, Lucas, Jessy en Faas me de ochtend van de lente. Ze deden tikkertje met de bal alsof corona niet bestaat.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 20. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
