Column Leo Fijen: Woensdagmiddag

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Op woensdagmiddag wandel ik door het park naar de voetbalvelden van mijn dorp. De herfst is schitterend, de hemel is blauw, het gras ruikt naar de zon van het zachte najaar. In niets is de dreiging van het virus tastbaar. Het voelt alsof corona niet bestaat en alsof de schepping geen weet heeft van een land dat nog meer op slot moet.

De meeste kinderen van vijf en zes jaar zijn al binnen. Vaders en moeders mogen er niet bij zijn. Zo begint de voetbaltraining in de namiddag. De kinderen luisteren naar de trainers en weten dat ze dan stil moeten zijn. We beginnen met spelletjes en loopoefeningen, de kinderen weten van geen ophouden en geven elkaar de ruimte. Voordat we met de bal aan de slag gaan, roepen we de kinderen weer bij elkaar.

Wees sportief, gun elkaar de bal, help de ander na een botsing en ga nooit voor je beurt, horen ze bijna elke week. En ze doen het ook zo, in deze speeltuin van het leven die zo ver afstaat van het spektakel aan de andere kant van de wereld. Daar zijn er verkiezingen, maar lijkt het wel oorlog. Dichtgespijkerde winkelcentra, gespierde taal, niet tegen je verlies kunnen, dreigen met rechtszaken en hertellingen, mensen tegen elkaar opzetten en de ander niet het licht in de ogen gunnen. Winnaars zijn er eigenlijk niet, we kijken naar de teloorgang van waarden als respect en sportiviteit. Het is maar goed dat deze kinderen daar geen weet van hebben.

De training wordt altijd besloten met een partijtje. Iedereen is daar winnaar, want ze maken een erehaag voor elkaar. Buiten het hek staan de ouders, getuige de lichten van de auto’s. Het is inmiddels bijna donker als ik door het park weer naar huis loop. Op de fiets passeren Guus en zijn vader. “Bedankt voor de training, meester”, hoor ik Guus zeggen terwijl het vlaggetje op zijn fiets me nog eens extra groet. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. De onbevangenheid en speelsheid van deze kinderen zijn een verademing bij al het verbale geweld van de verkiezingen. Ik kijk intussen naar de ondergaande zon die me vertelt dat we in deze coronacrisis niet aan ons lot worden overgelaten.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 46. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum