Soms maak je bijzondere verhalen mee als je door het land trekt. Zo was ik laatst in Brabant om te vertellen over een weg om te leven met de dood. Die ziet er voor iedereen anders uit en heeft geen vertrouwde wegwijzers. Juist in deze tijd naar Kerstmis toe worstelen nabestaanden daarmee. Als ze ergens het gemis voelen dan is het in deze dagen dat familieleden elkaar juist opzoeken. Ik zie de leegte en het gemis in hun ogen. En ik luister naar hun verhalen die ze graag willen delen.
Het troost blijkbaar om te ervaren dat je niet de enige bent met schuldgevoelens of met opmerkelijke dromen. Daarom is het goed om je verdriet hardop uit te spreken en te delen met andere nabestaanden. Je ontdekt dan dat ieder mens op zoek is naar tekens van de overkant en door de dood heen wilt goedmaken wat in het bestaan soms verkeerd is gegaan.
In Brabant maakte ik voor het eerst in al die jaren mee dat een parochiepriester zelf opstond om zijn verhaal te vertellen. Het was een verhaal dat hij niet eerder zo openlijk met de gelovigen van zijn kerk had gedeeld. Hij vertelde dat hij altijd een moeilijke relatie met zijn ernstig zieke vader had en dat hij voor het laatste afscheid een weg zocht om zich te verzoenen. De verwijdering had lang genoeg geduurd, ze hadden geen tijd meer te verliezen. Daarom hadden ze de vrede getekend en elkaar vergeven, op de drempel van het sterven. Zo kon vader als een vrij mens overlijden en bleef de zoon niet met schuldgevoelens achter.
De priester vertelde erbij dat sterven blijkbaar makkelijker gaat als de schaduwen van het leven geheeld zijn. Een paar weken na de uitvaart had de priester een opmerkelijke droom. Zijn gestorven vader verscheen hem daarin en sprak hem toe als een vader die van zijn zoon hield. De priester herkende deze droom als een teken van de overkant. Hij had zijn hele leven moeten wachten op zijn vader. En hij wist nu zeker dat het weer goed was, tussen vader en zoon. En daarom gaat hij als een bevrijd mens op weg naar Kerstmis.
