Column Leo Fijen: Waar was God?

Leo Fijen is hoofdredacteur Journalistiek en Levensbeschouwing bij KRO-NCRV. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Zeven jaar geleden tekende ik het verhaal op van een moeder en haar twee kinderen die van de ene op de andere dag in Zoetermeer verdwenen en bijna drie weken later werden teruggevonden in een kuil van het bos in het Brabantse Chaam. Vermoord door haar eigen man en hun eigen vader. Ik luisterde naar de verhalen van opa en oma, van buren, van rechercheurs, van de burgemeester, van vriendinnen en van tantes en ooms. En ik maakte daar met collega’s eerst een tv-programma van en schreef er later een boek over. Zoals ik meer boeken heb geschreven.

Maar dit boek liet me nooit meer los, het verhaal was te gruwelijk om waar te zijn, temeer daar de moordenaar in de gevangenis gewoon doorging op de oude voet: internetcontacten met vrouwen. Ik heb van die periode geleerd dat levens van nabestaanden echt verwoest kunnen zijn, voor altijd. Dat van opa en oma, dat van de buren, dat van de beste vriendin. Zij waren niet vermoord, maar hun leven was voor altijd geruïneerd. Met een moord worden nog zo veel andere verwachtingen vermoord.

Daar moest ik aan denken toen met Pinksteren kort achter elkaar twee meisjes van 14 jaar oud waren vermoord. De journaals openden ermee, de beelden van Hoevelaken en Bunschoten zeiden alles. Vlaggen halfstok, hele straten in rouw gedompeld, scholen die de deuren openden voor leerlingen en ongeruste ouders. Hoeveel levens zijn er niet kapotgegaan in dat weekend?

En steeds hoorde ik ook weer die vraag: waar was God? Dat is een onmogelijke vraag, zo reageerde de dominee van Bunschoten. God lijdt in allen die lijden in machteloosheid en verdriet. Ook toen moest ik denken aan het drama in Zoetermeer. Daar werd ook die vraag gesteld. Daar bleef ook iedereen het antwoord schuldig. Maar tegelijk heb ik daar in Zoetermeer gezien hoe buren, vrienden, rechercheurs en burgemeester om de familie heen gingen staan en dat bleven doen. En ik weet hoe de naaste familie van ooms en tantes nog steeds om de directe nabestaanden staat. Tot op de dag van vandaag. Misschien wordt in die nabijheid en troost ook iets van God tastbaar.

Deze column van Leo Fijen staat in het KRO Magazine van week 24-25. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.