Vroeg in de ochtend bel ik een jonge vrouw in Gouda. Ze zegt dat ze geen tijd heeft, want ze begeleidt vier jonge meisjes in een leefhuis. En juist op dat moment is een van die meisjes bevallen van een kind. Ze wil er zijn voor die jonge moeder en haar baby. Ze vraagt of ik later kan terugbellen.
Dan hoor ik haar verhaal. Over haar man en haarzelf, een echtpaar dat op een andere manier zin aan hun leven wilde geven en er daarom voor koos om tienermoeders op te vangen. Ze doen waar hun hart ligt: jonge moeders die nergens naartoe kunnen het gevoel geven dat er mensen zijn die van hen houden.
Diezelfde dag spreek ik een buurtpastor in Utrecht-Noord die niets anders doet dan kinderen begeleiden die aan alles te kort hebben. Ze geeft die kinderen het allerbelangrijkste in het leven: aandacht en warmte.
In de avond hoor ik een ander verhaal van twee mensen die hun zaak hebben verkocht en al hun geld in een boerderij hebben gestoken. Daar vangen ze mensen op die de weg kwijt zijn in het leven: na een echtscheiding, bij een faillissement of vanwege schulden. Ze leren verliezers in het leven weer op eigen benen te staan. En het lukt hun ook: van de 35 gasten in hun boerderij wonen er al weer 27 in hun eigen huis.
Het echtpaar dat deze boerderij gestart is had alles in het leven: een mooi huis, een grote auto en veel luxe vakanties. Ze hebben het ingeruild voor een leven met de meest kwetsbare mensen. En wat brengt het hun? Geluk, groot geluk, want geven is mooier dan nemen.
Daar gaat het om in het leven: geven om de ander. Dan kan er ook vriendschap groeien tussen mensen, zo legt een vrijwilliger in Amsterdam me uit. Vriendschap is wederkerig. Vriendschap is als een omhelzing. Je weet nooit wie wie omhelst. Daarmee is het wederzijds en kun je groeien aan elkaar.
Op één dag hoor ik vier verhalen over vriendschap en realiseer ik me dat er nog wonderen gebeuren in Nederland. Zolang de ene mens maar blijft geven om de ander.
