De laatste dag voor het vertrek van mijn kleinkinderen naar hun vakantiebestemming rijd ik nog even bij hen langs. Ik doe iets wat ik niet moet doen maar ook niet kan laten. Ik geef hun wat geld om een mooi cadeau te kopen in Spanje.
Ze kijken met grote ogen naar het briefje dat ze in hun handen hebben. Ze moeten het daarna snel aan hun moeder geven. Die bewaart het tot ze in Spanje zijn. Een paar dagen later ontvangt mijn vrouw een foto op haar telefoon. De oudste kleinzoon heeft een Barcelona-voetbal gekocht met de namen van alle sterren daarop, de jongste heeft een speelgoedauto in zijn hand en toont die trots. Ik weet dus binnen een paar dagen hoe ze mijn geld hebben besteed. En ik krijg daarvan een paar weken later de bevestiging als ze weer veilig thuis zijn. Ze drukken de geschenken bijna door het voorraam: zo graag willen ze hun cadeau laten zien. Maar veel meer dan die geschenken geniet ik van hun gezichten en hun stem. Ook omdat ze de voetbal en de speelgoedauto al gauw laten voor wat ze zijn. Ze schuiven aan tafel, gaan kleuren met oma en leren voor het eerst kwartetten. Kleinkinderen zijn het meest aandoenlijk wanneer ze loskomen van het speelgoed van deze tijd: te dure geschenken en filmpjes kijken op de mobiele telefoon. Dan worden ze weer kinderen van alle tijden. Ze bouwen van simpele stukken hout een spoorlijn, ze genieten van een ouderwets spel als ganzenborden, ze spelen verstoppertje om het huis en ze gaan pas naar bed als er voorgelezen is.
Zo worden ze ook weer zichzelf, omdat een mens geboren wordt in relatie tot een ander. Het meest favoriete spel heet tegenwoordig spioneren. Mijn jongste kleinkind vindt het zo spannend dat hij naar de wc moet. Ik help hem daarbij. Als alles weer op zijn plek zit, legt hij uit wat spionage betekent. Hij is nog maar drie jaar maar weet nu al dat fantasie en verwondering altijd leuker zijn dan welk duur cadeau ook.
Zo leert hij zijn opa waar het echt om gaat: om mensen die leven van elkaar en van de verwondering.
