Hoogstens een paar keer in je leven word je wakker en denk je dat het niet waar is. Dat het een boze droom is, dat het een nachtmerrie is. Maar dan open je je ogen en weet je dat het wel waar is. Ik beleefde dat in de ochtend na het overlijden van mijn vader en moeder, ik had hetzelfde gevoel na de plotselinge dood van de voorzitter van ons kerkkoor.
De dag ervoor had hij met de vrienden en vriendinnen van dat koor nog de hele middag gevaren op het Naardermeer en had hij met pretoogjes verteld over de vakantie die hij en zijn vriendin zouden vieren aan de Moezel. Nog geen twaalf uur later was alles anders. Geen wijnfeesten en geen dagjes uit met de camper. Maar een huisarts die de dood moest vaststellen.
Nog maar 73 jaar, de ene dag genieten van het leven en de andere dag in het rouwcentrum. Zo kan het gaan in een mensenleven, zo ging het met Joop Vesters. Ik leerde hem kennen op het dorpsplein. Hij vroeg me met zware stem waar hij een intentie voor zijn overleden vrouw kon opgeven. Van het een kwam het ander, want een paar maanden later zat ik bij hem thuis en noteerde zijn verhaal.
Over zijn rijkdom van twee dochters en vier kleinkinderen, over zijn leven als marktkoopman en over zijn vragen bij God. Hij noemde zich een goddeloze in de tempel, in tegenstelling tot zijn vrouw en dochters die wel in een kerk kwamen. Maar deze goddeloze man die graag van het leven genoot, hield wel van zingen. En dus vroeg ik hem of hij het niet fijn vond om bij ons kerkkoor te komen.
Als man alleen zocht hij een nieuw thuis. En dat werd het koor. Hij werd er zelfs voorzitter van. Tot de dood totaal onverwacht een einde maakte aan zijn leven. We zijn verslagen. We kunnen het niet geloven, juist omdat hij in de kerk niet alleen het thuisgevoel van een koor maar ook de vreugde van een nieuwe vriendin had gevonden. Geluk duurt soms maar even. We bidden dat Joop nu het eeuwig geluk heeft gevonden.
