Het overviel me in eerste instantie, een paar weken geleden, nog voor Pasen. Of ik het eerste exemplaar van een nieuw tijdschrift in ontvangst wilde nemen. Ik had eerst nog geen idee waar dit allemaal over ging. Toch deed ik wat me gevraagd werd, omdat ik eerder in het leven heb geleerd dat je soms op de meest onverwachte momenten geroepen wordt.
Als je met je hoofd ergens anders bent, dan gebeurt het. Geroepen worden herken je pas achteraf. In deze ontmoeting was dat net zo.
Voor me zat een vrouw die haar droom had verwezenlijkt: op eigen kracht een magazine maken over de betekenis van een hospice en over de waarde van een goed sterfbed. Sterven doe je maar één keer. Daar hoort aandacht bij, menselijke zorg en persoonlijke belangstelling. En daar hoort ook bij dat je tijd neemt om je stervende dierbaren nabij te zijn. Dat had ze geleerd op het dieptepunt van haar leven, het overlijden van haar dochtertje Suzan, zes maanden na haar geboorte.
Suzan had het syndroom van Down, met daarbij een afwijking aan hart en nieren. Maar de liefde die moeder in die zes maanden had gekregen van haar dochter, bleef elke dag bij haar en gaf haar de missie van haar bestaan: het taboe rondom de dood opheffen. Want juist daar is liefde tastbaar. Daarom ging ze werken als coördinator bij kloosterlingen in de laatste fase van hun leven. Dat deed ze meer dan tien jaar. Maar ze voelde dat haar dochtertje haar riep om verder te trekken. Ze liet haar mooie baan in het klooster los, deze moedige vrouw die me leerde dat je soms moet loslaten in het leven om je diepste bestemming te vinden.
Met lege handen meldde ze zich in een nieuw hospice, met uitzicht op de zee. Dat deed ze zo goed dat ze daar ook gevraagd werd als coördinator. Daar kwam ze thuis, daar maakte ze ook het magazine. Als een ode aan haar dochter Suzan die haar roept tot op de dag van vandaag. Verrijzenis gebeurt ook hier op aarde, met een moeder die opstaat na de dood van haar dochter en ons oproept om in ieder afscheid tijd te nemen voor je naaste.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 17. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
