Column Leo Fijen: Verjaardag

Leo Fijen was tot 1 november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Nog niet zo lang geleden was ik terug in de straat waar ik geboren ben, Julianastraat nummer 34. Achter het huis ligt het schoolplein, aan de voorkant lonkt een trapveldje. Om de hoek wenkt de kerk, aan het einde van de straat waren ooit de winkels van de groenteboer en de zuivelhandel. Vlak daarbij woonden opa en oma van vaders kant, nooit ver weg waren opa en oma van moeders kant. Dat is mijn jeugd, een geborgen wereld in roomse sferen, in een dorp als een bushalte tussen Amsterdam en Haarlem.

Dat is een typerend beeld voor mijn leven, want ik ben vaak onderweg. En in die zin is er een parallel met de kerk om de hoek die op weg is gegaan met de tijd van nu, daarom gehalveerd is en zo plaats maakt voor een nieuwe buurt. Zo is de kerk wat de kerk moet zijn: een plek van geloof en van sociale verbondenheid. Daar in Halfweg ben ik geboren als tweede zoon in een warm gezin, daar liggen opa en oma begraven, daar ben ik graag. Zeker deze zomer toen ik 65 jaar werd.

Ik vertelde dit verhaal op Facebook en werd overweldigd met felicitaties, te veel om persoonlijk te bedanken. Ik zocht naar woorden om dat te doen en moest toen denken aan de weken rond mijn geboorte in 1955. Mijn vader en moeder moesten lang wachten tot ik geboren werd, drie weken na de uitgerekende datum. Familieleden hadden geen geduld meer en gingen op vakantie. Mijn ouders ontvingen daardoor bijna geen felicitaties. Dat is 65 jaar later helemaal goedgemaakt met deze stortvloed aan goede wensen. Het waren er zoveel dat mijn ouders in de hemel het gemerkt moeten hebben.

Ik had het gevoel dat door al die felicitaties heden en verleden even verbonden waren en hemel en aarde wat dichter bij elkaar kwamen. Dat was het grootste geschenk op mijn verjaardag: dat ik even werd opgetild en dat vader en moeder heel dichtbij waren. Een paar dagen later las ik dat de zuster die in 2005 bij het sterven van mijn moeder had gebeden was overleden. Op mijn verjaardag. Mijn moeder was nog dichterbij dan ik dacht.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 36. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum