Als ik tegen de avond het verkoelende water van het zwembad opzoek, kijk ik uit op Assisi. Als ik een dag later naar het klooster van Clara en ook Franciscus loop, ben ik stil en ga daarna op mijn knieën voor het kruis van San Damiano. Als ik in de trein zit richting Florence of Lucca, hoef ik alleen maar uit het raam te kijken om te genieten. En toch, als mijn kinderen me later vragen waar ik het meest van genoten heb in mijn vakantie, gebruik ik niet het woord genieten.
Hoe mooi Toscane en Umbrië ook zijn, vakantie gaat dit jaar dieper dan dat en krijgt bijna een religieuze betekenis: vrij zijn voor elkaar en voor God. En die vrijheid is natuurlijk via het landschap tot me gekomen, maar heeft me vooral geraakt omdat ik twaalf dagen geen Journaal hoefde te kijken. Dat is een verademing, geen crisis op crisis. Zelfs één minuut goed nieuws is al te veel gevraagd in het Journaal van tegenwoordig. Ik kan er niet meer naar kijken en word er treurig van, alsof er niets goeds meer gebeurt in de wereld en alsof de meeste mensen niet langer het goede voor elkaar doen.
Het Journaal is steeds meer een vertekening van het gewone leven en van het bestaan zoals het bedoeld is. En dan heb ik het nog niet over de stortvloed aan talkshows. Ik kan daar ook niet meer naar kijken. Terwijl ons land en heel de wereld snakken naar verbondenheid, rollen de meningen daar over elkaar heen. Op het moment dat we allemaal voelen dat het hard nodig is aandacht voor elkaar te hebben, gebeurt in de talkshows precies het tegenovergestelde: ikke, ikke, ikke.
Als ik na vakantie thuis voor het eerst weer de krant pak, lees ik daar een oproep voor een meningvrije maandag. Ik sluit me daar graag bij aan, bij voorkeur zelfs ook de dinsdag. Om te luisteren naar de ander, om me kleiner te maken dan mijn naaste en zo te groeien in verbondenheid. Deze tijd vraagt om mensen die nooit de talkshow of het Journaal halen, maar ons wel leren hoe je kunt sterven aan jezelf om gemeenschap te stichten. Want die verbondenheid in vriendschap en liefde hebben we harder dan ooit nodig.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 32+33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
