Haar naam ben ik nooit vergeten, ook al mocht ik slechts korte tijd met haar optrekken. Haar vastberadenheid is me altijd bijgebleven. Haar gevecht om te willen leven en er te zijn voor haar man en haar pasgeborene draag ik altijd met me mee.
Haar naam is Eliza. En als alles en iedereen om me heen moppert over het leven, denk ik aan haar, jonge vrouw die veel te vroeg beproefd werd door een levensbedreigende ziekte, jonge moeder die er alles aan wilde doen om zo lang mogelijk moeder te kunnen zijn.
Best wel vaak zaten we naast elkaar en keken we elkaar in de ogen, op de derde etage. Zij als veelbelovend journalist die een prachtige carrière voor zich had, ik als interim-hoofd van de journalistiek bij KRO-NCRV. Zij als moedige vrouw die ondanks haar ziekte moeder wilde zijn, echtgenoot was en ook bleef dromen om in de journalistiek het verschil te maken. Ik als luisterend oor dat met de week of de maand meer bewondering kreeg voor haar moed.
Door haar heb ik geleerd hoe kostbaar het leven is en dat niets vanzelfsprekend is: geluk niet, gezondheid niet, werk niet, moederschap niet. Wat zij moest meemaken, zag ik van dichtbij ook in mijn eigen familie, bij de oudste dochter van mijn oudste zus. Die dochter, mijn nichtje dus, heet Ilse en werd ook beproefd door een dodelijke ziekte, mocht ook slechts korte tijd moeder zijn, maar vocht voor haar man en haar kinderen en wilde leven. Dat deed zij op een grootse manier en zo leerde zij iedereen: koester iedere dag, tel je zegeningen en vier het leven. Want het is een geschenk dat sommigen maar kort mogen ervaren.
Mijn nichtje Ilse werd slechts 38 jaar. Voor haar, voor haar man en twee dochters, voor haar zus en haar broer, voor haar vader en haar moeder steek ik de tweede kaars in de Advent op, want december is zo’n moeilijke maand.
Die kaars steek ik ook op voor Eliza, zij mocht slechts 40 jaar worden. Voor altijd is zij de moedige vrouw die van geen wijken wilde weten. Voor altijd draag ik haar naam en die van Ilse met me mee, want zij geven ook nu nog licht in deze donkere dagen
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 49. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
