De mooiste momenten gaan verborgen in het meest alledaagse, altijd al, zeker in deze 40 dagentijd. Dat realiseer ik me op een gewone zaterdag, als ik mijn ronde maak langs bewoners van een verpleeghuis. Die kom ik de communie brengen, zodat ze zonder kerkgang toch Christus mogen ontvangen in hun hart.
Kamer voor kamer klop ik eerst, ga voorzichtig binnen, luister naar het verhaal, vraag dan of we samen kunnen bidden en geef hun dan de communie. Bijna iedereen is thuis, behalve Mien van den Tweel. Ik weet dan waar ik haar zoeken moet, ergens buiten, zeker nu voor het eerst sinds dagen de zon schijnt. Dan geniet ze, samen met haar dochter, van alles wat de schepping geeft: de vogels, de krokussen, de zachte wind. Haar dochter smeert dan een broodje, neemt een gekookt eitje mee en viert het leven met haar moeder.
Ook deze zaterdag als ik hen vind aan de ingang van het bos. Ze vieren de trouwdag van moeder. Mien van den Tweel vertelt over die bijzondere dag in 1969, in de kerk waar ze gedoopt is, waar ze haar eerste communie deed en waar ze gevormd is, want daar trouwde ze ook. Alles leek rozengeur en maneschijn, zeker toen er al gauw drie kinderen kwamen. Die zijn haar altijd tot steun geweest, zeker toen haar man veel te jong overleed. Het leven deed toen veel pijn.
In haar eentje heeft deze sterke vrouw twee dochters en een zoon opgevoed. Daar zijn de kinderen haar eeuwig dankbaar voor. Daarom komen ze haar bijna elke dag bezoeken in het verpleeghuis. Dat vertellen ze me in de zon van Lage Vuursche, 54 jaar na de trouwdag. Ik stel voor om hardop te bidden in de open lucht. We danken voor de zorg van moeder en de trouw van haar kinderen, maar we noemen ook de naam van echtgenoot en vader Kees.
Als ik de communie uitreik aan moeder en dochter is het lang stil. Dan zegt moeder Van den Tweel: ‘Als je zo bidt in de zon en Christus tot je mag nemen, is mijn man er na al die jaren toch gewoon bij’. Als ik wegloop, heb ik het gevoel dat ik getuige ben geweest van een klein wonder. De doden zijn dichterbij dan we vaak denken.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 12. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
