In de vroege ochtend na de verkiezingen schrijf ik deze woorden. De debatten galmen na. Zelden zo veel woorden achter elkaar gehoord. Zelden zo veel boosheid van gewone kiezers gezien, in Groningen bijvoorbeeld. Zelden ook meegemaakt dat leiders van partijen elkaar zo in de haren vliegen.
We leven in een tijd van ongenoegen en boosheid, van verdeeldheid en polarisatie, van wantrouwen en cynisme. We hebben het gevoel dat we niet gehoord worden en niet meetellen. En we schreeuwen deze onvrede uit, via de vertrouwde media en middels onze eigen digitale mogelijkheden. We horen steeds vaker nergens bij en we zullen het de wereld laten weten. We versplinteren daardoor en raken de verbinding kwijt: de verbinding met ons eigen hart, met elkaar en met de boze buitenwereld.
Dat is bij mij blijven hangen na alle debatten van de afgelopen weken. En dat gevoel is versterkt omdat ik een week voor de verkiezingen een tocht langs kloosters en abdijen mocht maken. Ik kwam in een totaal andere wereld terecht en was toch echt in Nederland. Ik dronk koffie bij de franciscanen in Megen, ik sprak met zwervers bij de blauwe zusters op vijfhonderd meter van het Binnenhof, ik genoot van de ontmoeting met de augustinessen van Sint Monica in de bossen van Hilversum. En ik keek met verwondering naar de wijngaard van de norbertinessen in Oosterhout, ik werd geraakt door jongeren in het klooster van de birgittinessen te Weert en ik viel stil bij de eenvoud en overgave van de trappisten in Echt.
Er gebeurde veel meer met mij, want deze plekken laten een ander Nederland zien: dat van hartelijkheid en aandacht voor elkaar, van pure verwondering en eenvoud, van overgave en kwetsbaarheid, van verbinding met onze diepste bronnen. Deze kloosterlingen zijn geen heiligen, maar slagen er wel in om in een ander ritme te leven. En daardoor zijn ze in staat om meer verbonden te zijn met hun eigen ziel en vrede uit te stralen. Dat begint in de stilte, hielden ze me voor.
Wie anders wil leven, is vaker stil.
