Een van de meest opmerkelijke telefoontjes dit jaar dateert van een paar maanden terug. Ik had al verschillende keren haar nummer gedraaid, maar kreeg steeds geen contact. Op een zondag in oktober lukte het ineens, om na een paar woorden toch weer de verbinding te verliezen. Ik zocht contact met een vrouw die meer dan tien jaar het gezicht was van de snelgroeiende congregatie van de Blauwe Zusters, Anima Christi.
Ze is een Nederlandse vrouw die deze club religieuzen wereldwijd op de kaart heeft gezet. Ze reisde stad en land af, naar verre oorden, steeds geholpen door het bestuurlijke centrum in Rome. Dit jaar gaf ze het stokje over, moest ze afstand doen van alle voorrechten en koos ze voor een nieuwe taak. Ze besloot pionierswerk te gaan doen, diep in Rusland. Ze zette haar leven op zijn kop; van overste met aanzien naar een uithoek in de woestijn van ijs aan de Wolga. Ze werd teruggeworpen op zichzelf en voelde zich echt eenzaam.
Zo kreeg ik haar aan de telefoon die meteen weer werd verbroken. Ze belde zelf terug, vanuit Kazan, een moderne miljoenenstad met slechts één katholieke kerk. Ik herkende haar stem uit duizenden, altijd weer die lachende stem ondanks de eenzaamheid. Ze maakte het niet mooier dan het was. “Wanneer ik honderden kilometers door de woestijn van eindeloze ijsvlaktes rijd, vraag ik me meer dan eens af: waar ben ik in hemelsnaam terechtgekomen en wat doe ik mezelf hier aan?”, zo klonk haar bijna wanhopige stem.
Ik wilde natuurlijk weten waarom ze er dan toch zelf voor gekozen had om naar deze uithoek van de wereld te gaan. “Ik ben hier omdat God me geroepen heeft. God wil hier op deze ijsvlakte aan de Wolga een ziel hebben die van Hem houdt”, zo vertelde ze om eraan toe te voegen dat zij die altijd en overal het licht van Christus wil verspreiden zelf ook dichter bij het licht van Kerstmis was gekomen.
Sterker nog, ze had het gevoel dat ze was thuisgekomen. Ook omdat ze als Blauwe Zuster peetmoeder was geworden van een kind van een Syrische vader en een Russische moeder. Toen het gesprek voorbij was, drong pas goed tot me door wat ze gezegd had. Je kunt blijkbaar meer thuis zijn als je verder weg van alles bent en je niets anders rest dan je hart nog meer te openen voor het Kerstkind. Zalig Kerstmis en veel zegen in het nieuwe jaar.
