Laatst stond ik bij de bakker toen ik op mijn mobiele telefoon gebeld werd. Eenmaal buiten luisterde ik mijn voicemail af. ‘Hier spreekt de verloren zoon tot u’, hoorde ik een stem met veel humor spreken. Het kon niemand anders dan de zeer gewaardeerde Pieter van Vollenhoven zijn. Hij stond positief tegenover een interview bij gelegenheid van zijn 80e verjaardag. We kennen elkaar ruim tien jaar, sinds een gezamenlijk bezoek aan het klooster van de trappisten in Berkel-Enschot. Daar was hij 24 uur te gast in het gedisciplineerde leven van de monniken. Die zoeken naar God en doen dat in een evenwicht tussen bidden en werken, tussen stilte en praten met elkaar, tussen eenzaamheid en gemeenschapsleven, tussen dag en nacht.
Prof. mr. Pieter van Vollenhoven hield zich bij dat kloosterbezoek niet op de vlakte, strooide juist met kwinkslagen en zette de monniken geregeld op het verkeerde been. Pas later bleek dat deze dag ook veel indruk op hem had gemaakt en gaf hij zijn echte gevoelens prijs. Hij vertelde toen dat de discipline en de wil om het als monniken met elkaar uit te houden hem geraakt hadden. Ruim tien jaar later begrijp ik dat beter.
Deze klokkenluider van veiligheid en waarheid na rampen en deze pleitbezorger van slachtoffers in Nederland heeft een lange weg moeten gaan om zijn bestemming te vinden. Hij heeft ook nooit opgegeven, zoals monniken evenmin versagen. Samen uit, samen thuis, noemt hij dat. Je maakt af waar je aan begonnen bent en je rust niet tot de onderste steen boven is, zo vertelt hij me bij gelegenheid van zijn tachtigjarige verjaardag.
We praten dicht bij zijn huis, op een terras in Kootwijk. Ik vraag Pieter van Vollenhoven of hij dezer dagen aan zijn overleden ouders moet denken. Meer dan ooit, bekent hij. We hebben te weinig gepraat met elkaar, vindt hij nu. Hij kan dat niet meer inhalen. Maar hebben zijn ouders wel meegekregen dat het goed is gekomen met hun zoon en dat hij ook in de herfst van zijn leven veel betekent voor slachtoffers en veiligheid, vraag ik hem. Hij aarzelt eerst. Tenslotte wijst hij naar boven en zegt met een grote glimlach: ze weten het.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 18. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
