Ik heb eigenlijk het mooiste beroep ter wereld. En dat gevoel leeft helemaal sterk in mij wanneer ik op de laatste zaterdag van juni de grote Landelijke Inspiratiedag van KRO-NCRV mag openen. Die vindt plaats in de Catharinakathedraal midden in Utrecht. De kerk is tot de laatste plaats gevuld met leden van onze sterke omroep. Wie durft er nog te zeggen dat omroepen relieken uit het verleden zijn en hun langste tijd gehad hebben? Er zitten zeker duizend mensen in de kerk.
Wie krijgt het in deze tijd voor elkaar om zo veel leden van een vereniging op de been te brengen? Talloze mensen zijn uit het hele land gekomen en doen mee aan workshops, wandelingen en andere activiteiten. Wie haalt het in deze tijd nog in zijn hoofd om projecten over het voetlicht te brengen waarin de meest kwetsbare mensen de kans krijgen om weer perspectief en hoop in hun leven te ervaren?
Met behulp van Kansfonds Nederland worden er 600 projecten in Nederland gesteund, 600 plekken waar gemeenschappen van jong en oud tijd maken om hun leven te delen met mensen die aan alles te kort hebben. Vier van deze projecten worden getoond aan een volle kerk. En het wordt stil in de kerk bij het kijken naar de beelden.
Van het buurtpastoraat in Arnhem waar kwetsbare mensen weer betekenis krijgen in hun leven door andere kwetsbare groepen te helpen met klussen. Van jongeren in Rotterdam die met de tekst van Mattheüs 25 in hun hart de wijken ingaan om grote en kleine problemen op te lossen. Van parochies in Friesland die samen een kledingbus financieren. Van een parochie in Almere waar vrijwilligers niet langer willen praten maar wat gaan doen om vluchtelingen op te vangen. Ze worden maatjes van mensen die in Nederland de weg niet kennen.
De kerk valt stil, ik val stil. Omdat heel gewone mensen en gemeenschappen nog steeds heldhaftige dingen doen voor hun naasten. Omdat in deze wonderen van barmhartigheid zichtbaar wordt dat God nog steeds met mensen optrekt.
