Wat is sterven anders dan het laatste deel van je bestaan ‘leven’? Die zin werd me laatst toegezonden door Manu Keirse, rouwdeskundige in Vlaanderen en Nederland. Ik moet aan deze woorden denken als ik op een mooie woensdag in de herfst naar een documentaire zit te kijken over de bewoners van een hospice. Ze komen daar om te sterven maar vinden de tijd, zorg en aandacht om nog één keer tot leven te komen.
Ik kijk naar Paul die leukemie heeft en het moeilijk vindt om zijn partner los te laten. Ze ontdekken door alle tranen heen dat ze vlak voor het sterven de meest intense tijd van hun liefde beleven. Ik zie Henk liggen en hoor dat hij een half jaar geleden pas de liefde van zijn bestaan heeft gevonden. Hij heeft alvleesklierkanker en weet dat hij gaat sterven. Omdat hij doodgaat, wil hij elke seconde met zijn vriendin doorbrengen en besluit hij dat te vieren. Ze gaan trouwen op de drempel van hemel en aarde.
Ik ben ontroerd door Ineke die alleen maar rust wil en geknuffeld wordt door haar enig kind. Ze laat haar kruisje van Christus zien en lacht dat ze daar naartoe gaat. Als ze het benauwd krijgt, komt er verlichting van de pijn door goede medicijnen. Ze sterft met haar dierbaren om zich heen. Iedereen is verdrietig maar tegelijk dankbaar voor de kostbare momenten in de laatste dagen.
En dan is daar Edwin die een hersentumor heeft en daardoor van karakter is veranderd. Zijn vrouw Cheryl had het daar moeilijk mee. Maar ze hebben elkaar teruggevonden op de drempel van de dood, omringd door hun twee kleine kinderen. Zo is er vrede met de dood.
Terug naar Paul, misschien vertelt hij wel ten diepste waar het om gaat in de dagen rond het sterven. Iedereen is op zoek naar persoonlijk geluk. Maar aan het sterfbed ontdek je dat dit geluk vanzelf komt als je het goed hebt met elkaar en daar ook de tijd voor neemt. Anders gezegd: sterven is verhuizen van de buitenwereld naar het hart van mensen die van je houden.
2Doc: Tijd om te sterven is op maandag 30 oktober om 21.00 uur te zien op NPO 2.
