Column Leo Fijen: Rust zacht

Leo Fijen was tot 1 november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Op Tweede Kerstdag parkeer ik mijn auto op een verlaten terrein van het ziekenhuis in Zeist. Het symboliseert de leegte van de naderende dood.

Ik loop de hal binnen en zie geen mens. Het is half twee in de middag. Het ziekenhuis is uitgestorven op een dag en een uur die in het teken van het sterven staan. Zuster Margareth wacht op de dood. De vrouw die in 2019 haar zestigjarige professiefeest vierde en bijna tegelijk het sacrament van de zieken kreeg toegediend, heeft niet lang meer te leven. Ik ken haar al meer dan twintig jaar en ben verdrietig. Zoals ze voor iedereen klaar stond en bad, zo deed ze dat ook voor mij. Daarom ga ik nu bij haar langs.

Ze heeft naar me gevraagd. Wat zeg je tegen een vrouw die God zo gezocht heeft? Ik groet haar, bid met haar en dank haar. En ik vraag haar of het goed is om voor te lezen uit het boekje ‘Overdenkingen in eenzaamheid’, van Thomas Merton. Ze knikt en lacht een beetje. Ze is er helemaal bij. Dan lees ik: ‘Heer, mijn God, ik weet niet waar ik heen ga. Ik ken de weg niet die voor me ligt. Ik kan niet met zekerheid zeggen waar die zal eindigen. Ook ken ik mezelf niet echt. En als ik denk dat ik Uw wil volg, dan betekent dit nog niet dat ik dit ook werkelijk doe. Maar ik geloof dat het verlangen U te behagen U in feite ook behaagt.’

Ik kijk naar zuster Margareth. Ze knikt. “Dat is zo”, fluistert ze. “Ik weet niet hoe het zal gaan. Maar ik heb wel geleefd om God te behagen”, voegt ze eraan toe. Ze lacht. Haar ogen twinkelen en blijven tot aan haar laatste adem teder, zacht en ook ondeugend. ‘Daarom zal ik op U vertrouwen, ook al lijk ik verloren in de schaduw van de dood. Ik zal niet bang zijn, want Gij zijt steeds bij mij’, lees ik verder. Ze pakt mijn hand. Ze knikt weer. Niet weten, maar wel vertrouwen, zonder angst naar God toe. Zo sterft ze, de volgende dag op 86-jarige leeftijd. Tot op haar sterfbed is zuster Margareth een voorbeeld in levenskunst.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 3. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum