Soms is het in het eerste gesprek meteen raak. Geen weifelende begroeting, geen wissewasjes die je niet dichter bij de ander brengen. Ik ben op een zondag in het diepste zuiden van Nederland en krijg een hand van de rector van een voormalig kloosterbejaardenhuis. Ik zie dat hij met een stok loopt en vraag hem naar zijn gezondheid. Hij draait er niet om heen, al zeventien jaar MS. Het gaat steeds slechter, bewegen wordt moeilijker. Ik kijk bezorgd, hij ziet mijn gefronste gezicht en zegt mij dat de ziekte hem ook veel heeft gebracht. Ik wil weten wat dat dan is. Hij antwoordt dat hij door deze ziekte meer dan ooit beseft dat hij zonder de ander niets is. Hij wenst niemand toe om ziek te worden, maar hij benadrukt dat ziekte je ook dichter bij de essentie van het leven brengt.
Ik vraag me daarop af of je eerst beproefd moet worden om dichter bij je naaste te komen. Moet het je slechter gaan om te weten dat je niet zonder de ander kunt leven? Ik moet denken aan een pastor bij mij in de buurt die me door de telefoon vertelt dat mensen met tegenslag hem vaak meer geleerd hebben over het leven dan mensen die het goed gaat. Toch geloof ik niet dat tegenslag de enige weg naar de ander is.
Ik word op mijn wenken bediend als ik naar het WK voetbal op de radio luister. Daar hoor ik het verhaal van Reza, de makkelijk scorende spits van Heerenveen en de international van Iran die in Rusland zijn kunsten mag vertonen. Zijn land won met het nodige geluk van Marokko. Een verdediger van Marokko schoot in blessuretijd in eigen doel. Het was de tweede zege ooit van Iran op het WK voetbal. Reza liep dronken van geluk op het veld en jubelde over een hoogtepunt in zijn leven. Maar het meest opmerkelijke in dit verhaal van geluk moest toen nog komen. Want eenmaal terug in het hotel stuurde hij de ongelukkige verdediger van Marokko een berichtje. Om hem te troosten. Ik vind Reza een held omdat hij op het toppunt van geluk oog heeft voor zijn naaste.
