Vijftig jaar is soms één dag. Dat besefte ik eens te meer toen ik mijn klasgenoot Jan van den Boom naar de trein in Overvecht reed. In 1967 en 1968 zaten we samen in het eerste en tweede jaar van gymnasium Paulinum in Driehuis. Hij kwam eigenlijk uit Oirschot en deed het internaat bij de paters, ik was extern en fietste elke dag over de Hagelingerweg van Haarlem-Noord naar school.
Ruim vijftig jaar later praten we een uur lang in de auto over vroeger alsof het één dag geleden was. Dat is het mooie van een reünie: je bent voor één dag gewoon weer even twaalf of dertien jaar en je beseft dan ook hoe deze schooltijd je identiteit heeft bepaald. Dat geldt voor ieder van ons, hoe onze wegen daarna ook verschillend zijn gegaan.
Jan van den Boom is leraar klassieke talen geworden, Teun Jansen werd slager, Bob de Graaff hoogleraar in terrorisme en spionage, Leo Driessen is nog steeds een bekende sportverslaggever bij voetbalwedstrijden en schreef de mooiste teksten voor Marco Borsato. Jel van Geffen vond haar roeping als geestelijk verzorger en Cor Commandeur zoekt op zijn fiets nog steeds het avontuur als wereldreiziger. Het is bijna iedereen goed gegaan, de meeste leerlingen hebben een boeiende levensweg bewandeld. En nog meer bijzonder: iedereen leeft nog. Daar zijn we allemaal dankbaar voor. Maar juist daarom beseffen we des te meer dat we delen in iets dat groter is dan onszelf: die klas van 1967 en 1968.
Zo’n groep geeft betekenis aan je leven en doet je realiseren wie je bent: zestigers die het grootste deel van hun leven achter zich hebben en nadenken over de tijd die hun nog geschonken wordt. Meer dan de helft van de groep heeft daar consequenties uitgetrokken, die gaat of is al met pensioen. Voor velen is dat een voorrecht, want we zijn nog geen 66 of 67 jaar. En als ik vraag waarom leerlingen van toen gestopt zijn met werken, is de verklaring vaak hetzelfde: kleinkinderen. Blijkbaar doen kleinzoons en kleindochters ons beseffen: we zijn in de herfst van ons leven en hebben geen tijd meer te verliezen. Want kleinkinderen leren ons hoe kostbaar het geschenk van het leven is.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 26/27. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
