Zo’n 25 jaar geleden keek ik met een goede vriend naar de opmars van Ajax onder Louis van Gaal. Het was een avond in mei van het jaar 1992. We zaten bij mij thuis op bank voor de tv en genoten van het sprankelende voetbal en de sensatie dat oude tijden herleefden. Ajax veroverde dat jaar ook de hoofdprijs na een bloedstollende wedstrijd tegen Torino in Amsterdam.
We dachten dat de tijden van Johan Cruijff en Piet Keizer voorgoed voorbij waren maar beleefden in 1992 een wonderlijke wederopstanding die de voorbode bleek te zijn van nog meer successen. Mijn zoon was toen niet ouder dan 6 of 7 jaar, sliep in een Ajaxpyjama en onder een Ajaxdekbed.
Een kwart eeuw later herhaalt deze geschiedenis zich. Weer is er uit het niets een opmars van Ajax op het Europese toneel, weer is er dat gevoel van betovering en sensatie. En weer zijn er de pyjama’s en het dekbed. Maar ze behoren nu toe aan mijn kleinkinderen.
Mijn vrouw die niets van voetbal moet hebben, heeft ze gekocht. Sam, mijn jongste kleinzoon van twee turven hoog, verdrinkt bijna in zijn pyjama. Fedde, mijn oudste kleinkind van vijf jaar, past het wonderwel. En zelf genieten ze enorm. Sterker nog, als Fedde wakker wordt, wil hij eerst de samenvatting zien van de halve finale in Lyon. Wanneer ik hem vraag naar het scoreverloop, kan hij me op mijn wenken bedienen. Hij kan nog niet lezen en een beetje schrijven, maar van Ajax weet hij alles.
Wat is dat toch? Kleine kinderen in Ajaxpyjama’s en grote mannen die kinderlijk blij zijn met deze Europese opmars. Ik vraag het mezelf meer dan eens af. Misschien willen we van kinds af aan toch heel graag ergens bij horen. Maar dat is niet de enige verklaring. Soms denk ik dat het kind in ons wil juichen en springen. Mijn kleinkinderen weten niet beter. Maar in hen zie ik mijn eigen zoon terug en ook mezelf als kind van vijf jaar.
Voetbal, of dat nu Ajax, PSV of kampioen Feyenoord is, zorgt ervoor dat het kind in ons altijd blijft juichen en springen van blijdschap.
