‘Wanneer een mens alles mist, moet hij goedheid van anderen ontdekken. We zien het kwaad oprukken, maar dat kan ons niet blind maken voor de goedheid. En we kunnen met het kwaad in de wereld niet de goedheid uit ons hart laten verdrijven.’ Op 6 april 2014 schreef pater Frans van der Lugt deze woorden, een dag voordat hij vermoord zou worden. Deze Nederlandse jezuïet koos er voor om te midden van christenen en moslims in de belegerde Syrische stad Homs te blijven.
Hij liet zijn mensen niet in de steek en wist dat dit zijn eigen dood kon betekenen. En toch wees hij midden in het donker op het licht van de goedheid. Zoals pater Frans van der Lugt de dag voor zijn gewelddadige dood ook zijn Paasgeloof beleed: ‘We kunnen niets doen. God help ons. Een mens kan niets doen, maar hij gelooft dat God met hem is in moeilijke omstandigheden, dat God de gelovige niet in de steek laat.’ Geloven dat God met je is, in het uur van de dood. Geloven dat God je niet in de steek laat, midden in het kwaad. Want God is een God van het leven en van de goedheid.
Pater Frans van der Lugt noemt in zijn laatste boodschap ook het Paasfeest. ‘Het feest van de overgang van de dood naar het leven. Licht schijnt vanuit de donkere grot en zij die deze vlek van duisternis beschouwen zien een groot licht’, schreef hij op 6 april. Een dag later werd deze Nederlandse jezuïet vermoord, een bruggenbouwer en een martelaar ook.
Die heilige mens draag ik met me mee in de dagen van de Goede Week naar Pasen toe. We kunnen het in ons eigen leven bijna niet geloven: dat je mag opstaan dwars door duisternis en dood heen. We durven ook niet te geloven dat het Paasverhaal opnieuw verteld en beleefd kan worden. Maar Frans van der Lugt heeft het gedaan. Hij bleef bij zijn mensen die alles hadden verloren en toch bleven geloven in het leven. Voor die mensen is pater Frans gestorven. Vijf jaar later is deze Nederlandse jezuïet voor mij Pasen: sterven om anderen het leven te geven.
