Ik ben slechthorend, heb geen computer en mailbox. En ik word over een paar weken 89 jaar. Dat schrijft een mevrouw uit het oosten van het land in een brief aan mij. Van twee kantjes, prachtig met de hand geschreven, over haar leven. Ze kan niet meer zo veel, maar wil juist daarom van alles met me delen.
Dat ze graag nog op haar knieën bidt, voor iedereen die het moeilijk heeft en voor haar drie kinderen. Dat ze na de dood van haar man drie jaar geleden aan hem vroeg om een teken te geven en dat ze in haar slaap wakker is gemaakt met zijn stem die vertelde dat het daar boven heel goed is. Dat ze als weduwe van 88 jaar haar zoon in Canada ging opzoeken en het gevoel had dat haar overleden man mee op reis was. En dat ze vaak een vlinder om zich heen weet en dan weet dat er meer is tussen hemel en aarde.
Het is niet de enige brief die ik krijg van oudere mensen. Ze hoeven niet meer te werken, ze hebben vaak veel gebreken van lijf en leden, maar ze naderen meer het geheim van het bestaan. Hoe minder mensen kunnen, des te meer ze hun hart openen. Ik wil de problemen van het ouder worden niet bagatelliseren, ik wil de pijn en de eenzaamheid niet relativeren, ik wil hier juist ook de andere kant van ouderdom belichten. Het is deze wereld omgekeerd, hoe groter de fysieke gebrokenheid, des te mooier de schoonheid van de ziel die bloot komt te liggen.
Ik maak het elke maand mee in het verpleeghuis te Lage Vuursche waar ik op zondag betrokken ben bij de viering in de kapel. Op de eerste rij zit een vrouw die niets meer kan en in alles gebonden is aan haar rolstoel. Ze heeft alle reden tot klagen maar doet het tegenovergestelde. Ze bidt hardop mee en wenst iedereen dankbaar de vrede. En als ze de communie ontvangt, lacht ze haar mooiste lach. Toen ze deze week 100 jaar werd, zong de hele kapel ‘Lang zal ze leven’. En zelf zong ze het hardst mee.
