Als ik na het eten nog even wat uit de auto wil pakken, word ik aangesproken door een vrouw die ik niet ken en die ook niet uit mijn dorp komt. Ze heeft haar auto geparkeerd achter mijn huis, zoals velen dat hebben gedaan. Er is een repetitie voor het jubileumconcert van het Algemeen Zangkoor Maartensdijk in de katholieke kerk. Dat koor heeft leden uit de hele regio die zijn samengekomen in mijn dorp.
De vrouw die me aanspreekt hoort daar ook bij. Ze vraagt of ik bij de omroep werk en of ik degene ben die laatst een verhaal over haar buurman heeft geschreven. Die buurman heet Piet Hof en heeft jaren zijn beste krachten aan deze omroep gegeven, onder meer door eigenhandig decorstukken te maken voor eucharistievieringen op televisie. Zijn bidprentje staat nog steeds op mijn bureau, met een mooie afbeelding van Maria daarop.
Ze vertelt dat deze buurman haar dierbaar is geworden, ook omdat hij samen met zijn zussen thuis bleef wonen, als nestblijvers. Piet Hof is afgelopen december overleden en begraven in een familiegraf, waar binnen een paar maanden een andere broer en zijn oudste zus ook hun laatste rustplaats vonden. Maar dat was niet het verhaal dat deze vrouw me wilde vertellen. Heb je nog tijd, vroeg ze me. Ik heb Piet verzorgd, vaak midden in de nacht als hij weer uit zijn bed was gevallen, vertelde ze. Zoals ze ook uitlegde dat ze als alleenstaande vrouw dit met veel liefde had gedaan. Zoiets doe je als je jaren naast elkaar woont. Aan de andere kant van Piet Hof woonde een alleenstaande man, ook al jaren. En ook hij ontfermde zich over de doodzieke buurman.
Vaak midden in de nacht stonden ze in pyjama en nachthemd rond Piet Hof, buurman en buurvrouw die elkaar al jaren gedag zeiden maar nooit nader tot elkaar waren gekomen. Op de drempel van de dood werd tussen hen een nieuwe liefde geboren die zes maanden later nog steeds bloeit. Is dat geen wonder, vroeg ze. Ja, antwoordde ik, dat is een wonder: liefde midden in het sterven. En dat wonder luistert naar de namen van Elly en Arjo. Zo leeft Piet Hof verder in dit nieuwe geluk.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 22. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
