We dachten dat televisie de wereld kon veranderen. Deze woorden lees ik in een landelijke krant, aan het einde van de zomer, vlak voordat het nieuwe televisieseizoen gaat beginnen. Ze zijn van Koos Postema, markante man die altijd zichzelf is gebleven. In die landelijke krant is hij bescheiden over de betekenis van zijn programma’s voor hele generaties Nederlanders. Want de wereld veranderen, dat is niet gelukt, stelt hij zelf vast. De armoede is niet de wereld uit, de honger evenmin, de oorlog ook niet. En toch doet hij zichzelf in al zijn bescheidenheid tekort. Want met zijn werk heeft hij talloze mensen handvatten gegeven om anders in het leven te gaan staan.
Noem het emancipatie, of anders verheffing. Hij heeft het met anderen van het eerste uur gedaan. Als hem wordt gevraagd wat zijn kracht was, dan noemt hij zijn talent om de ander hoger te achten dan hemzelf. Gasten verdienen aandacht en respect om hun verhaal te vertellen, bij voorkeur hun persoonlijke verhaal. Dat is de onderwijzer in hem die zijn publiek meteen wil boeien. Niet met cijfers, maar met een boeiende anekdote.
Koos Postema mag op zijn praatstoel zitten omdat hij 90 jaar is geworden, deze geboren verteller en verbinder. Want ook daarin doet hij zichzelf tekort, deze vakman wist hele groepen te verbinden vanuit een ideaal. Als ik het interview lees, realiseer ik me opeens dat we zulke mensen vandaag missen, mensen die vanuit een ideaal waarden overdragen en hele generaties tot gemeenschappen verbinden. Toen was het emancipatie en verheffing, nu heet het gemeenschapszin.
Ik schrijf al 20 jaar columns, nooit heb ik zoveel reacties gehad op mijn column over thuiskomen na vakantie. Talkshows, schreef ik, ze zorgen niet voor verbinding, ze polariseren vooral. Ik kan er niet meer naar kijken. Daarom verlang ik naar moderne uitvoeringen van Koos Postema, die dienstbaar willen zijn en mensen willen samenbrengen, die ondanks hun grote betekenis nederig en bescheiden blijven. Tegenwoordig schrijft Koos Postema voor het grootste maandblad van Nederland, Plus. Daar kom ik hem geregeld tegen. Dan schuifelt hij binnen en levert zijn column in, altijd handgeschreven.
Grote mensen eren het kleine. Daarmee wordt de wereld niet beter, maar vaak wel mooier. Omdat Koos Postema ook als 90-jarige mensen verbindt.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
