Mijn nichtje trouwt, op een mooie vrijdag in een prachtige zomer. Ze is de jongste dochter van mijn jongste zus. En ze is voorlopig de laatste van nichten en neven die in het huwelijk treedt. Ze is al lang voor de wet getrouwd, ze doet dat nu voor de kerk. In Bennebroek, aan het einde van de straat staan de deuren van de kerk wijd open.
De pastoor staat al klaar, de klokken luiden, de zon schijnt, de hele familie is in feestkleding. Zo is het leven een feest, helemaal als de auto met het bruidspaar komt aanrijden. Zo is het bestaan in alle opzichten thuiskomen. Dat wordt gevierd bij Maria, het bruidspaar gaat op de knieën terwijl het Ave Maria klinkt. Dat is een mooi moment, want mijn nichtje en haar man drukken daarmee uit dat we ons toevertrouwen aan de hemelse Moeder. We kunnen het niet alleen, ook niet in ons geluk.We hebben altijd de ander nodig. Daarom is het ook zo fijn dat familie en vrienden zijn toegestroomd. Ze zeggen daarmee dat het bruidspaar gedragen wordt door ouders, broer en zus, andere familie en bekenden. Mijn nichtje en haar man komen thuis, bij Maria en bij allen die hen dragen in het leven.
Het huwelijk is zo een feest van familie en van geloof. Drie dagen later trouwt mijn oudste broer, voor de derde keer. Op een maandagochtend, in een ruimte van de gemeente Lansingerland. Er is geen pastoor maar een ambtenaar. Er is geen Ave Maria, maar een wettelijke formulering. De ambtenaar leest de namen voor. Bij mijn broer en zijn vrouw wordt in de doopnamen Maria genoemd, bij de getuigen klinkt de naam van Christoffel.
De plechtigheid duurt niet meer dan een kwartier. Ik vraag of ik daarna wat mag zeggen. Ik vertel dat alleen al door de doopnamen Maria en Christus erbij zijn. Deze namen zijn gegeven door onze ouders. Zo zijn we nooit alleen. Ook niet als het huwelijk slechts een juridische handeling is. Ik vraag de ambtenaar of we mogen bidden. Ze geeft toerstemming. We bidden samen het Wees Gegroet. En we weten dat in Maria de overleden ouders er ook bij zijn.
