Mijn vrouw had het al eens terloops opgemerkt, wijzend op de boom in onze voortuin. De natuur is wat later dan vorig jaar, wist ze zeker. Onze zoon is eind maart jarig en heeft een afspraak met deze boom. Als zijn feest nadert, dan dienen de knoppen zich aan en meldt de boom dat de lente echt gaat beginnen. Maar dit jaar was er nog geen knop te zien in de dagen voor Pasen.
Soms zie je niets in het leven en moet je toch geloven dat het gebeurt, dacht ik even met een verwijzing naar de ongelovige Thomas. Kun je pas geloven als je het kunt zien met je eigen ogen? Durf je pas te dromen van geluk als je het zelf mag meemaken?
Ik moest toen denken aan de mensen die ik elke maand weer mag begroeten in het verpleeghuis. Ze zijn gekluisterd aan hun rolstoel, vallen soms even weg tijdens de viering in de kapel en hebben geen enkel zicht op beterschap. Wat is voor hen de lente in het leven? Welk visioen hebben zij nog voor ogen? En wat krijgen zij mee van de ontluikende natuur?
Ze kunnen nooit op eigen gelegenheid even de bossen van Lage Vuursche in. Ze zitten voor het grootste deel binnen als heel Nederland gaat fietsen bij de eerste zomerse dag. En toch kennen zij dat moment van lente in hun rolstoel, van leven door alle gebrokenheid heen. Ze vertellen me dat geluk soms heel even duurt: wanneer ze op tijd gewassen worden en met liefde geholpen worden bij het aankleden.
Ze leren me ook dat geluk in de kleinste momenten en gebaren verborgen ligt: wanneer ze bijvoorbeeld onverwacht bezoek krijgen. Dan kan er even dat gevoel van lente zijn door alle monotone dagen heen.
Hun leven verschilt niet zo veel van die boom in onze voortuin. Mijn zoon verwoordde het ooit zo: die boom moet het hele jaar voortgaan om één week lang te kunnen bloeien. Met andere woorden: geluk duurt maar even. En je moet het wel willen zien, ook als het nog verborgen is. De magnolia in onze tuin is een spiegel voor het leven van ons allemaal.
