Meer dan dertig jaar geleden veranderde er best veel in mijn leven bij deze omroep. Ergens in het voorjaar van 1992 kreeg ik de vraag voorgelegd of ik mee wilde doen aan een screentest voor presentatie van het programma Kruispunt. Die ambitie had ik tot dat moment echt niet. Ik deed bureauredactie en maakte steeds vaker reportages, met maar één doel: om de toegevoegde waarde van geloof en kerk in onze samenleving te laten zien.
Bij terugkeer van vakantie hoorde ik tot mijn stomme verbazing dat ik was uitverkoren om presentator te worden van het programma Kruispunt. Daar hoorde ook een cursus bij, met onder meer Rob Trip die later het Journaal zou gaan presenteren. Hij is een geboren presentator, met de juiste dictie en met gevoel voor klemtonen. Ik heb dat allemaal niet, leerde dat over mezelf in die cursus en wist toen dat ik meer eindredacteur ben dan presentator. En ik leerde in de jaren daarna nog wat anders. Het is eenzaam in je rol als presentator, want iedereen vindt wat van je. Helemaal als je geen geboren presentator bent.
Juist dan is het belangrijk dat er mensen zijn die je bijstaan en die daar geen enkel belang bij hebben. Zo was er een steun en toeverlaat die me het beste advies gaf: stop met die autocue en vertel gewoon je eigen verhaal waarom je kiest voor de onderwerpen in Kruispunt. En zo was er altijd de hulp van een vrouw die de kleren voor me uitkoos, Lies Swart. En ook daar vond iedereen wat van. Het moest losser, meer van deze tijd, zonder stropdas. Ik heb dat nooit gedaan, met dank aan Lies die zelf de kost verdiende in modezaken en ook nog eens een zeer betrokken katholiek was.
Ze heeft me bijna 20 jaar bijgestaan in goede en slechte dagen, op mooie en minder mooie momenten. En als iedereen er wat van vond, belde zij me op om te zeggen dat het goed was. Ze wist wie ik ben, ze kende me beter dan mezelf en bleef me altijd trouw. Zonder deze lieve en zorgzame Lies had ik nooit al die mooie programma’s kunnen maken. En tot op de dag vandaag draag ik haar jasjes en is ze dichtbij, ook nu ze gestorven is. Rust zacht, goede Lies en dank voor alles.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 22. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
