Dood is gewoon dood, jammerde ik vorige week in dodelijke dagen die te veel van me vroegen. Alles leek zwart en somber. Drie dagen achtereen afscheid van een dierbare. Ik kon er niet meer doorheen kijken. Het voorjaar was ook nog zo ver weg.
En toen lag daar bij de post thuis ineens een brief van Wil Derkse, oblaat van de benedictijnen in Doetinchem en veelgeprezen schrijver van de bestseller onder de kloosterboeken, ‘Levensregel voor beginners’. Hij heeft daarmee zo veel mensen aangezet tot een nieuw begin van leven. Hij is zo’n inspirator geworden voor tienduizenden die in het drukke leven toe waren aan kleine veranderingen. En nu moet hij zelf opnieuw beginnen en is hij zelf bezig aan een grote verandering, want hij heeft zijn dierbare vrouw toch nog onverwacht verloren.
Toen ik het hoorde, heb ik hem gebeld en hem sterkte gewenst. Want nu moet hij in de moeilijkste omstandigheden doen waar hij zelf altijd zo mooi over geschreven heeft: loslaten en opnieuw beginnen. Ik maak de brief open en lees dat hij die rouwt mij wijst op de doorgang naar nieuw leven voor zijn vrouw, een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Hij die verdrietig is en achterblijft, wijst mij de weg naar leven door de dood heen. En hij doet dat ook op een andere manier. Hij zoekt de stilte op.
Ik neem de brief mee naar boven en leg die naast de computer. Elke dag lees ik zijn woorden en realiseer me meer en meer dat de rouwende zelf nieuw leven ziet. Niet ik troost hem, maar de weduwnaar troost mij. Zo gaat het vaak in verdriet. Hij troost mij met het perspectief van eeuwig leven. Dat is buiten de tijd en in de stilte. En om zijn overleden vrouw nabij te zijn, leeft hij even tijdloos en met het ritme van de stilte. Hij is een paar dagen in de abdij. Als ik dat lees, neem ik zijn ritme over, met het klein getijdenboek. Als het donker is, vier ik de completen door in mezelf te bidden en de dag terug te geven aan Maria. En zo wordt het weer licht in mijn duisternis.
