Ik heb er nog nooit van gehoord. Maar ik moet er op deze zaterdagmiddag toch echt aan geloven. Mijn jongste kleinzoon Sam wordt door zijn moeder bij ons thuis gebracht. Ik mag met hem op pad, grootvader en kleinkind. Niet naar de dierentuin of de Efteling, niet naar het voetbalveld of het zwembad. Nee, ik ga naar een voorstelling van Peppa Big. Ik wist niet dat deze dierenfiguur bestond. En ik wist al helemaal niet dat er naast een tv-variant ook een theaterversie van bestaat.
We zijn er op tijd en nemen plaats in een dan nog bijna verlaten theaterzaal in IJsselstein. Maar nog voordat we goed en wel een snoepje en een lange vinger hebben verorberd, zie ik alleen maar kinderen met hoedjes voor en achter mij zitten. Ze zijn allemaal gekomen voor Peppa Big. Die wordt gespeeld door een jonge vrouw die ons voorhoudt dat het feest is vandaag. Want Peppa Big is jarig. Maar voordat het zo ver is, moeten ze op het toneel veel tegenslag overwinnen.
Vader en moeder Big hebben pech met de auto en raken de weg kwijt. Alle kinderkelen schreeuwen intussen de longen uit hun lijf. Mijn kleinzoon is een stille genieter. Pas als er ook slecht weer dreigt en we in de zaal regen over ons heen krijgen, moet hij lachen en kijkt hij me aan. Zijn wangen geven inmiddels de temperatuur van zijn stemming aan, want ze gloeien van oor tot oor. Zo breekt het einde aan en gaat hij blij de zaal uit.
Als we de trap naar de uitgang nemen, vraagt hij om een ijsje. Ik vind dat mooi en zie dat als een toetje op een fijne middag van opa en kleinzoon. In de winkelstraat vinden we al snel een snackbar en geniet hij van een heerlijk ijsje. Daarna rijd ik hem naar huis en vertel trots tegen mijn vrouw dat hij zo genoten heeft dat hij na afloop een ijsje wilde. Mijn vrouw helpt me uit de droom en zegt dat hij gisteren al wist dat hij een ijsje zou vragen. Ik moet erom lachen en denk: mooi dat een kind van vier jaar opa zo op het verkeerde been kan zetten.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
