Op zijn kamer lag de grafsteen van zijn vader en moeder. Hij was 94 jaar en vierde zijn 70-jarig priesterfeest toen ik hem in 2011 mocht interviewen voor Het geloofsgesprek. Hij dacht juist op die hoge leeftijd vaak aan zijn ouders, zoals meer mensen dat doen bij het naderen van de dood. Hij liet ook een foto van hen zien, voor de bakkerszaak in Breda.
Het geloof had hij van hen meegekregen. Daarom was het zo jammer dat ze niet hadden mogen beleven dat hun zoon priester werd. Vader stierf toen hij 14 jaar was, moeder vlak voor zijn priesterwijding. Ik heb het over Huub Ernst, hij zou nog zes jaar leven, mocht de gezegende leeftijd van 100 jaar bereiken en stierf op de avond van 19 mei.
Hij was niet alleen een kwart eeuw bisschop van Breda maar voor zovelen ook het geloofwaardige gezicht van de katholieke kerk in Nederland. In de moeilijke jaren na het aftreden van bisschop Bär en Gijsen was hij voor kardinaal Simonis de redder in de nood en kreeg hij de eretitel ‘Bisschop van Nederland’.
En dat was hij omdat hij als gezicht van de nationale en internationale vredesbeweging had geleerd dat je de vrede die je ontvangt ook moet geven aan de ander. Dat deed hij steeds weer, op een zachtmoedige manier. Hij was een luisteraar en fluisteraar, hij praatte zacht. Misschien wel omdat hij wist dat je in stilte moet zoeken naar het aangezicht van God.
Hij vertelde me dat je met aandacht moet wachten om te horen en zien wat je gegeven wordt. En dat wat je krijgt, moet je delen met de ander. Zo had hij geleerd van zijn ouders die armlastig waren en toch weggaven. Wanneer je het brood niet met de ander deelt, kan er ook geen maaltijd van de Heer zijn. Christus kan pas present zijn als je er ook bent voor de ander.
Zo vierde hij eucharistie, zo bleef hij zijn ouders trouw. En zo ging hij in groot vertrouwen op weg naar de ontmoeting met God. Moge hij rusten in vrede.
Het geloofsgesprek met bisschop Ernst wordt op zondag 4 juni herhaald (10.45 uur, NPO 2).
