Vorige week was ik op bedevaart met de katholieken van de Sint Maartenskerk in mijn dorp. Doel van de reis was de abdij van Münsterschwarzach waar de bekende monnik Anselm Grün ons zou ontvangen.
We vertrokken in het donker naar Duitsland en volgden eerst het spoor van Bonifatius, de monnik en bisschop die goed deed. Want zo is de betekenis van zijn naam. Dat spoor leidde naar Fritzlar, waar Bonifatius de uitwassen van het heidendom bestreed en bij het omhakken van een eik hulp van God kreeg. Want de eik viel in stukken uiteen, zonder dat Bonifatius daar veel aan hoefde te doen. We stonden stil bij een beeld van Bonifatius en baden later die dag in Fulda bij zijn graf. Op zulke momenten besef je in het gebed en de stilte daarna dat je als christen deelt in een traditie die veel verder reikt dan onze zorgen over de kerk vandaag. Soms is het goed om even afstand te nemen en rond te trekken in het verhaal van geloofsgetuigen als Bonifatius.
En zo veel eeuwen later doet Anselm Grün eigenlijk niet anders. Hij reist naar Hongkong, Japan, China en andere verre oorden om het geloof wereldwijd te delen. We wilden weten waar hij de rust en tijd vandaan haalt om nog te schrijven en anderen te inspireren. “Dat lukt alleen maar met heilige tijd”, antwoordde de meest bekende monnik van het Westen.
“Dat is de tijd van God en mij, daar komt niemand tussen, daar kan ik zijn met God”, zo legde hij uit. En om dat aan te tonen zegende hij ons daarna op een bijzondere manier.
Hij vroeg ons de armen te kruisen en zo alles van ons leven in te sluiten en aan te bieden aan God. Het goede mag er zijn naast het slechte, het succes naast het falen, de vreugde naast het verdriet. Alles mag er in een mensenleven zijn en is geborgen in de genade van God. Zo kregen wij de zegen, als mensen met mooie en minder mooie kanten. Zo werden we getroost en legden we onze ballast bij God neer. Zo beleefden we allemaal die heilige tijd, even alleen met God.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
