Begin van de week krijg ik een bericht van haar man. Hij meldt dat zijn vrouw eerder dan gedacht naar het hospice kan. Dat is een groot geschenk in een ziekbed dat haar berooft van haar laatste krachten.
Als jonge moeder kreeg ze ooit borstkanker en werd ze behandeld met medicatie die we nu ouderwets noemen. Dat heeft haar lichaam jaren van haar leven gekost. De kanker bleef weg, maar de kwaliteit van leven had een grote wond opgelopen. Daarover vertelde ze me meer dan eens. De lengte van haar leven had ze moeten bekopen met een bestaan dat die naam vaak niet verdiende. En toen ze op deze manier toch haar oude dag leek te bereiken, gingen alle alarmbellen weer af. Nog maar een paar maanden geleden, tegen het einde van 2022. Ze vertrouwde het niet, werd van het kastje naar de muur gestuurd in het ziekenhuis, bleef aandringen en hoorde toen haar doodvonnis. Met dat verdrietige nieuws wist ze wat haar te doen stond: geen enkele behandeling meer, maar met haar lieve man proberen de datum van 2 maart te halen. Want op die dag zijn ze vijftig jaar getrouwd.
Zo komen dood en leven steeds weer samen, zo is er op de drempel van het einde toch ook altijd iets te vieren. Dit verhaal vertel ik omdat het juist in deze 40 dagentijd belangrijk is te realiseren dat de woestijn van ons bestaan nooit de enige werkelijkheid is. Sterker nog, als ik me meld in het hospice aan de rand van het dorp, is ze dankbaar dat ze haar laatste weken mag doorbrengen in het hospice. Ze kon niet meer, haar man evenmin. En toch hoorden ze van de huisarts dat er nog geen plek was in het hospice. Twee dagen later was ze welkom in kamer.
Ze moest nog meer naar adem happen, maakte nog steeds grapjes, gaf soms haar man op zijn donder en had nog maar één wens: dat hij in de nachten naast haar kwam liggen. Hand in hand, dicht bij elkaar. Elkaar dragend, gedragen door de liefde. En midden in het sterven zo op weg naar die gouden huwelijksdag. In de woestijn is er altijd dat licht. Dat leven Mechtild en Hans mij voor. Zo mocht ik hun de communie geven.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 9. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
