Het leven is als een golfslag. Soms waan je je boven op de golf en heb je het idee dat je even alles in de hand hebt en het leven overziet. Maar soms kun je ook kopje onder gaan en weet je niet meer waar je het zoeken moet. Op een onbestemde woensdag die niet goed maar ook niet slecht voelt, gaat de telefoon. Een vrouw uit Nijmegen belt me omdat ze haar levensverhaal kwijt wil.
Dat begint in IJmuiden, vandaar die metafoor van de golfslag. Ze is geboren met uitzicht op de zee maar ook aan de randen van de oorlog. Daarom moest zij met het gezin van haar ouders maar liefst tien keer geëvacueerd worden, vanwege alarm om laagvliegende vijandelijke bommenwerpers. Ze heeft zich vaak afgevraagd waar haar onzekerheid in het leven vandaan komt.
Maar nu in de herfst van haar leven weet ze het: de bommenwerpers en die voortdurende angst om te moeten vluchten hebben haar getekend. Ze hebben haar ook wat anders gegeven: dat je mag vertrouwen op God als alles in je leven weggevaagd lijkt te worden. Daarom koos ze voor het kloosterleven bij de dominicanessen en ging ze werken in de gezinsverzorging te Amsterdam. Nooit werd ze zelf moeder, maar steeds vaker voelde ze zich moeder voor kinderen die aan haar werden toevertrouwd.
Toen moest de grootste beproeving nog komen. Haar stembanden raakten verlamd, ze kon niet meer praten. En weer ging ze kopje onder in het leven, net als in haar kinderjaren bij de bombardementen in IJmuiden. Als je niet kunt spreken, ga je schrijven. Dat doet ze tot de dag vandaag. Ook over het wonder dat ze mocht beleven, in het jaar 2000. Toen alles hopeloos leek, werd ze geopereerd en leerde ze weer praten. Dat was haar paaservaring. Ze mocht weer opstaan in het leven. En ze getuigt daarvan, ook nu ze 85 jaar is.
Daarom belt ze me. Ik wil weten hoe ze het heeft volgehouden in de duisternis. Door het verlangen, antwoordt ze. Verlangen naar God. Dat is hier leven en toch al bij Hem zijn. Alleen dan kom je boven als je kopje onder bent gegaan.
