Kun je afscheid nemen van je dierbaren als er bijna geen tijd meer is? Biedt deze coronatijd de ruimte om je naasten nabij te zijn als dat eigenlijk verboden wordt? Ik heb afgelopen weken talloze verhalen gehoord uit de wereld van actieve religieuzen die zovele zusters hebben verloren na een sterven in eenzaamheid en met beperkt afscheid. En ik ben even zo vaak ontroerd geweest door de liefde en tederheid van de zusters voor elkaar. Ze hebben werkelijk alles gedaan om hun medezusters nabij te zijn in het stervensuur terwijl ze dat eigenlijk niet mochten doen.
Ik noem dat het wonder van de kleine goedheid. Als mensen bewogen worden door de tranen van de ander willen ze goed doen, zeker op de drempel van de dood. Een prachtig voorbeeld hoor ik als ik zuster Ancilla Martens aan de telefoon krijg. Ze is de overste van de Franciscanessen van Etten en ze vertelt me het verhaal van zuster Tescelina Bastiaanssen. Gestorven aan corona in de dagen rond Pasen, na een leven in het onderwijs, de missie en het vrijwilligerswerk, op de gezegende leeftijd van 86 jaar. Ze gaat haar dood tegemoet in eenzaamheid.
Haar algemeen overste zuster Ancilla krijgt te horen dat ze niet aan het sterfbed mag komen omdat ze anders de hele kloostergemeenschap kan besmetten. Ze luistert maar ze doet dat op een selectieve manier. Dat is nou precies het wonder van de kleine goedheid. Want ze trekt beschermende kleding aan en is vijf minuten bij de stervende zuster Tescelina. Dat worden kostbare minuten want ze vinden elkaar in de tederheid en de zorg voor de ander.
Er wordt niet eens zo veel gezegd. Aanwezig zijn is vaak al genoeg, ook hier. Zuster Tescelina voelt in de nabijheid van haar overste de goedheid van God zelf. Er wordt zachtjes gebeden dat de dood mag komen, er wordt zelfs gezongen. Op de klanken van het Zonnelied vindt zuster Tescelina de ruimte om los te laten. Zo sterft ze, niet eenzaam, op weg naar de eeuwigheid, gedragen door de goedheid van een congregatie die juist dan twee eeuwen bestaat. Goedheid is de deur naar de hemel.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 21. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
