Het was dit weekend groot feest want onze oudste kleinzoon mocht afzwemmen. Hij had er best lang over gedaan voordat het zover was. Maar daar maalde niemand meer om. Eindelijk zou het felbegeerde A-diploma zijn deel worden. Dus ging er een afgeladen auto op zaterdagmiddag richting Hilversum.
Mijn vrouw mocht mee en had een mooi cadeau voor Fedde gekocht. Die kleine man vond het best spannend, want het was zijn eerste echte examen. Maar hij had er niet minder om geslapen en in de ochtenduren ook nog een wedstrijdje voetbal gespeeld. Dat is het mooie aan kinderen, zij zijn nog zo onbevangen.
Dat geldt zeker ook voor zijn kleine broer, Sam van bijna drie jaar oud. Die had niet door dat hij niet mee mocht. Dus was het huilen geblazen toen de auto de straat uitreed en Sam achter moest blijven, met opa. Daar zaten we dan, grootvader en huilende kleinzoon. Hij was niet te troosten, door bijna niets. Snoepjes, filmpjes, spelletjes, niets hielp.
Tot ik hem voorstelde boekjes te gaan lezen. Hij haalde zelf zijn favoriete lectuur uit de kast. Bobbi op het potje, is de titel. Hij wilde lezen wat hem bezighield, zindelijk worden. Hij was het net een paar weken. Dus las ik het verhaaltje over Bobbi voor.
Ik was nog niet klaar of hij stelde al voor om naar de wc te gaan. Normaal is dat de taak van oma. Maar nu moest opa eraan geloven. Tot twee keer toe zelfs. Voor een kleine en een grote boodschap. En kleine Sam was apetrots, hij bracht in praktijk wat we net gelezen hadden. Ik gaf hem een dikke kus en vertelde hem dat hij een grote jongen was.
Op dat moment keerde zijn broer terug van het zwemexamen. Hij klopte op het raam en hield zijn diploma omhoog, met een medaille erbij. Eenmaal binnen waren er geschenken en was er taart. Een zwemdiploma moet gevierd worden. Dat gebeurde met alle toeters en bellen. Intussen knipoogde ik naar kleine Sam. We moesten allebei lachen. Want wij wisten dat Sam voor een ander examen was geslaagd: zindelijk worden met alleen opa in de buurt.
