In de vroege uren van de ochtend schrijf ik deze woorden, als een ode aan Gerard Klaasen. Hij stierf vorig weekend op zeventigjarige leeftijd aan nierfalen, deze markante radioman die vier decennia voor KRO en RKK werkte en dat deed met zijn hele ziel en zaligheid. Daarmee gaf hij een katholieke stem aan het nieuws, deze journalist die leefde voor zijn werk en gedreven werd door zijn verwondering, nieuwsgierigheid en geloof.
Niemand kon om Gerard heen in de katholieke wereld, geen kardinaal, geen politicus, geen schrijver, geen bisschop. En het liefst noemde hij iedereen bij de voornaam om sneller binnen te komen waar het nieuws zich afspeelde en om het vertrouwen van de ander te winnen. Hij speelde dat niet, hij was gewoon thuis in het achterland van katholieken. Daarom stond hij altijd vooraan, waar het katholieke leven zich ook afspeelde.
Grootgebracht door de opvoeding thuis en het onderricht van jezuïeten was de katholieke wereld zijn huiskamer. Daar woonde hij, daar was hij in zijn element, niet gehinderd door regelgeving op kantoor. Declaraties leverde hij te laat in, van compenseren had hij nog nooit gehoord, de nieuwe missie van de omroep nam hij voor kennisgeving aan.
Vaak wordt gevraagd wat de identiteit is van een omroep. Gerard Klaasen was en is het antwoord daarop: de herkenbaarheid en geloofwaardigheid van een organisatie wordt bepaald door mensen die innerlijk gedreven zijn en zo bezieling geven aan een omroep. Gerard deed dat vanuit zijn katholieke achtergrond, maar hij verstond als geen ander de tijden die zijn veranderd. Als mensen niet meer naar de kerk komen, komt de kerk naar de mensen. Dus bezocht hij voor zijn legendarische rubriek Andersdenkenden talkshows, wachtte bij de uitgang van theaters op cabaretiers en overviel prominenten bij officiële gelegenheden. Zo kreeg hij elke bekende Nederlander voor zijn microfoon. Hij was iedereen te snel af. Niet alleen in slimheid, maar ook letterlijk door zijn fysieke talenten.
Meer dan dertig jaar geleden waren we samen bij de Wereldraad van Kerken in Canberra, Australië. Gerard vroeg wie er sneller was over 100 meter. Natuurlijk won hij. Ik hoop en bid dat hij in grote vaart bij God is gekomen en daar zijn mooiste interview heeft. Dank je wel, rust zacht, goede Gerard.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 21. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
