Kleine kinderen worden groot en kleinkinderen staan daarom voor een nieuwe levensfase. Mijn oudste kleinzoon staat deze week met een kantoorkoffertje voor onze deur, in een kek jasje, alsof hij een jonge manager is. Die rol speelt hij ook in de musical van groep 8. Hij heet dan Roderick, een beetje een blaaskaak van een manager.
Het is het laatste kunstje van onze kleinzoon op de basisschool. Dan slaat hij zijn vleugels uit en zoekt zijn geluk in het voortgezet onderwijs. Een nieuwe fiets heeft hij al, een telefoon sinds kort ook, hij heeft er zin in. En wij zullen hem missen. Bijna twaalf jaar was hij twee dagen per week toevertrouwd aan de zorg van mijn vrouw. En zelfs als hij op maandag en vrijdag bij de andere oppasmoeder was, meldde hij zich altijd toch bij ons. Even tegen het raam tikken, even een knuffel halen bij oma, even een high five met opa, altijd zwaaien als hij om de hoek naar de basisschool verdween.
Fedde was zo altijd dichtbij en een vanzelfsprekend onderdeel van ons leven als grootouders. Hij heeft ons bestaan verrijkt, meer dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ooit zei hij tegen zijn kleine broertje, zittend op de achterbank van de auto, wijzend naar de maan in de schemering: ‘Er is één maan, er is één zon, er is één ruimte’. Zijn geschenk aan ons als grootouders is de totale onbevangenheid, de verwondering. ‘Oma, als je geen oma was, wat zou je dan willen zijn’, is ook zo’n vraag die alleen maar kleinkinderen kunnen stellen.
Ooit verraste hij ons met een unieke uitleg van het kruisteken, geleerd van zijn andere oppasmoeder: ‘Een kruisteken is hemel, aarde, jij, ik, wij allemaal samen’. Deze gevoelige en dierbare kleinzoon zet een nieuwe stap in zijn leven. Dat is goed, zo hoort het ook te gaan. Steeds meer op eigen benen, maar ook in het besef dat hij het niet alleen kan. Als hij bij ons logeert, vraagt hij oma nog steeds om een gebed. Zoals hij oma ooit bij het kleuren vroeg: ‘Wil jij een liedje van de kerk zingen?’. Mijn vrouw zong toen: ‘Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw’. Dat wensen wij hem toe, een nieuw leven, met de zegen van boven.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 23/24. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
