Column Leo Fijen: Fedde en Sam

Leo Fijen was tot 1 november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

De kleinkinderen komen weer logeren, Fedde en Sam. Ze liggen op de logeerkamer, in twee aparte bedden. Maar voor de rest is alles hetzelfde. Dekbedovertrek van Ajax, pyjama’s in die mooie kleuren van rood en wit, knuffels altijd in de buurt. De kleinste van vijf jaar mag in het grote bed, de grootste van acht jaar ligt op de stretcher.

Als ik na een uurtje ga kijken of ze slapen, zijn ze vertrokken naar hun grootste droom. Het mooie van kleinkinderen is dat ze eerlijk vertellen wat hun droom is. Fedde hoef ik er niet eens naar te vragen. Als die zijn spullen van school in de hal heeft gelegd, sprint hij naar boven, trekt zijn joggingbroek aan en gaat voetballen op het schoolplein. Totdat het donker wordt wil hij alleen maar buiten spelen, weer of geen weer. Onvermoeibaar zuigt hij het leven op, oefent hij met de bal net zo lang totdat de bal doet wat hij in zijn hoofd heeft. Als hij zich voor het eten meldt, staat het zweet op zijn hoofd en kleuren zijn wangen rood, ook in de winter. Ik kijk naar hem en zie dan mezelf, als kind van acht jaar. Kleinkinderen blazen alle rommel en roest van mijn lijf en roepen het kind in me wakker. Dat leeft nog steeds, met dank aan Fedde.

Soms huilt mijn hart van vreugde als hij vraagt of ik met hem mee ga. Dan oefenen we op het schoolplein voorzetten waar hij tegen aan moet lopen of koppen. Zijn jongere broer van vijf jaar is niet zo uitbundig. Dat was hij als baby al niet. Op zijn eerste kus moest ik weken wachten. Ik kreeg die toen ik er niet om vroeg, bij de eendjes. Ik droeg hem naar de vijver toen hij zijn gezicht naar me draaide en me zomaar een kus gaf. Zoals hij kusjes deelde, zo voetbalt hij ook. Je weet nooit wanneer hij toeslaat. Afgelopen zaterdag scoorde hij vier keer. Hij haalde alleen maar zijn schouders op. Zijn broer Fedde zag het langs de kant gebeuren en schreeuwde het uit, Sam toonde geen emotie. Ik keek toe en dacht: twee broers, zelfde moeder, zo verschillend. Het leven is schitterend.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 6. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum