Ergens in Drenthe zit ik op een zonnige zondag niets te doen en kijk ik van een afstand naar mijn kleinkinderen. Ik ben met de familie een paar dagen weg, zoals zo veel mensen. En ik hoef alleen maar een paar dagen te zitten en toe te zien. Naar kleinkinderen op een pony, in het zwembad, bij het kleien en tijdens het zoveelste potje voetbal. In de verte ontwaar ik mijn oudste kleinzoon op het voetbalveld.
Mijn dochter zit naast me aan de ene kant. Een oudere man aan de andere kant. Hij leest in een werkboek met vraag en antwoorden. Ik kan meelezen en vraag hem of hij op zijn leeftijd nog examen moet doen. Hij antwoordt op treffende wijze: een mens die alles weet, is gedoemd bij leven al een beetje dood te gaan. Ik glimlach en vraag waar hij voor leert. Voor het leven, reageert hij gevat.
En dan vertelt hij met uitzicht op het springkussen zijn levensverhaal. Hoe hij genoeg had van de hectiek in de Randstad en zijn topbaan in de haven vaarwel zei om met zijn vrouw de rust van Drenthe op te zoeken. Hij woont er nu tien jaar. En hij legt uit dat rust en ruimte veel met hem en zijn vrouw hebben gedaan. Mensen hebben hier de tijd voor elkaar.
Hij vertelt dat hij hier het mooiste examen van het leven heeft gedaan. In de Randstad was hij ongewild kinderloos. Wat hij en zijn vrouw medisch ook geprobeerd hadden, het vaderschap en moederschap waren hun niet gegund. Tot ze een paar jaar in een ander ritme woonden en meer tijd en aandacht hadden voor elkaar. Ze hadden het eerst niet eens door. Maar na vijf maanden viel het kwartje: zijn vrouw was zwanger, hij zou vader worden.
Hij noemt het op die zondagochtend een wonder. En het mooie is dat het wonder zich daarna nog eens herhaalde. Hij heeft inmiddels twee zoons, vertelt hij vol trots, om eraan toe te voegen: het wonder kon pas gebeuren toen hij het belangrijkste examen van zijn leven deed en de moed had om het vertrouwde bestaan los te laten.
