Soms val ik helemaal stil. Dan kijk ik naar een filmpje dat me wordt toegestuurd via de mail. Het speelt zich af in Rome als ik daar ben met de pelgrims van KRO en NCRV. Die hebben een geweldige reis beleefd. Maar ze waren er niet bij toen paus Franciscus op zondagmiddag op bezoek ging in een Romeinse parochie en luisterde naar verhalen van kinderen.
Een van hen wilde zijn eigen geschiedenis vertellen maar blokkeerde totaal. Het is een jongetje van tien of elf jaar. Op het moment dat hij de paus wat wil vragen, breekt hij en huilt hij tranen met tuiten. Het is een hartverscheurend gezicht. En het is allemaal op video vastgelegd.
Dan wenkt de paus hem te komen. De jongen loopt snikkend en schokkend van verdriet naar de paus. Die slaat zijn armen om de jongen heen en troost hem als een vader. De jongen vertelt de paus dan dat zijn eigen vader net is overleden. En hij heeft een vraag voor de paus. Of zijn vader die atheïst was wel in de hemel kan komen. De jongen gaat alleen maar harder huilen. De paus drukt hem tegen zich aan, wel twee of drie minuten.
Ik ga er zelf van huilen. Van ontroering om de paus als vader en grootvader. Van verdriet om de tranen bij de jongen. Ik heb niet eerder een paus gezien die kinderen zo de tranen kan drogen en troosten. De jongen vertelt de paus dat zijn vader – ook al is hij atheïst – zijn vier kinderen wel heeft laten dopen en een goed mens was. Dan antwoordt de paus: denk je nu echt dat God je vader niet bij zich wil hebben? Het is veel moediger om je kinderen te laten dopen als je zelf niet gelooft, troost de paus de jongen. Dus wees gerust, houdt de paus de jongen voor, je vader is bij God.
Dan loopt de jongen terug en gaat weer op zijn eigen plek zitten, nog steeds snikkend van verdriet. Hij heet Emanuele en weet nu dat de paus als een goede vader kan troosten. Daarom hou ik zo van deze paus. Omdat hij een vader voor ons allemaal is.
