Soms ontmoet je mensen die een leven lang met je meetrekken. Zo leerden we in het begin van de jaren 80 in de vorige eeuw een vrouw kennen die tot op de dag van vandaag ons leven deelt. Ze is van onze leeftijd, rond de zestig. We waren jong en onwetend toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Wij woonden zes hoog in een flat. Zij leefde haar leven op de eerste etage. Wij kregen twee kinderen, zij ook.
Maar daar houdt de overeenkomst op. Wij werden gezegend met een stevige dochter en zoon. Zij werd juist beproefd. Haar eerstgeborene was een wolk van een dochter, maar bleek steeds meer problemen aan haar gehoor te hebben. Tot op de dag van vandaag bepaalt die handicap voor een groot deel haar leven en ook dat van haar moeder.
Deze lieve vrouw deed alles wat ze kon doen om haar dochter zo veel mogelijk perspectief te geven. En dat is haar gelukt want haar dochter heeft nu een eigen bedrijf dat mensen met gehoorproblemen juist helpt. Ze is een voorbeeld voor iedereen: hoe kun je van je zwakte juist je kracht maken. Onze benedenbuurvrouw werd niet gespaard in het leven, want haar tweede kind bleek een jongen die zwaar gehandicapt was. Ze gaf zo veel liefde aan haar zoon dat hij langer leefde dan velen dachten. Uiteindelijk stierf hij.
Dit is een treurig verhaal dat voelt als Goede Vrijdag. En toch wordt het ook in het leven van moeder en dochter Pasen. Want moeder en dochter hielden in de duisternis vast aan elkaar en aan God. Zo kon het gebeuren dat moeder steeds vaker de kerk opzocht en daar getroost werd door de liturgie van de katholieke kerk. Ze voelt zich zo gedragen dat ze met Pasen gedoopt wordt, haar eerste communie doet, gevormd wordt en zo toetreedt tot de katholieke kerk.
Deze moeder wordt met Pasen katholiek, mijn vrouw en ik zijn peter en meter. We vieren in de Paaswake dat deze moeder de weg van duisternis naar licht heeft gevonden. In een lange weg die wij met haar en haar dochter mochten delen.
