Deze weken ben ik veel thuis om te revalideren en kan ik dus tussen de oefeningen door het nieuws van uur tot uur volgen. Corona hier en corona daar. Eerst is het China en ver weg, daarna Noord-Italië en al weer dichterbij, nu is het in ons eigen land. Mijn telefoon gaat, het is een vriendin. Ze werkt op het laboratorium in een ziekenhuis. Ze geeft daar leiding aan verschillende projecten. Daar belt ze niet voor. Ze wil weten hoe het met me gaat. Ik vertel haar dat ik in huis zonder krukken loop en dat ik dankbaar ben voor mijn snelle en goede herstel. Dat voelt als een geschenk, vertel ik.
Om me heen ken ik meerdere mensen die niet goed uit zo’n operatie kwamen en tot op de dag van vandaag pijn hebben, meer pijn dan voor de ingreep. Het is niet voor niets dat ik bij de orthopeed een formulier moest ondertekenen waarbij ik aanvaardde dat het ook mis kon gaan. Na de ingreep komt het nogal eens voor dat het ene been langer is dan het andere been. Reclameren kan niet, met zo’n ondertekend formulier. De orthopeed vroeg nog of ik er niet over na moest denken. Ik schudde het hoofd en vertelde de orthopeed dat niet alles goed gaat in het leven. Dus tekende ik, in het besef dat het leven niet maakbaar is.
De vriendin luisterde nog steeds aan de telefoon. En ze zei: dat is de spijker op de kop. Ze was dag en nacht met het Coronavirus bezig. Ze betreurde elke nieuwe besmetting en elk nieuw slachtoffer. Ze herkende ook de grote bezorgdheid in de samenleving. Maar ze begreep juist daarom niet waarom Nederlanders in februari nog op vakantie zijn gegaan naar gebieden, niet ver van de risico-regio’s in Noord-Italië. Ze begreep het echt niet: we doen alsof we onaantastbaar zijn, alsof we alles in de hand hebben, alsof wij de schepper van het heelal zijn. Dit virus leert ons, zo bleef ze praten, dat we soms helemaal niets te zeggen hebben. Ik dankte haar voor deze wijze woorden en mijmerde. Misschien moeten we onze bescheiden plek weer herontdekken. We zijn uiteindelijk kleine en kwetsbare mensen in de schepping.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 11. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
