Nog geen maand geleden was ik er als argeloze toerist die even stil wilde zijn in het centrum van Valkenburg. Ik heb alleen maar even gekeken en gebeden in die heilige ruimte. De deuren stonden immers open van de kerk die genoemd is naar de heiligen Nicolaas en Barbara. Ik kon toen niet weten dat het beeld van Sint Nicolaas een paar weken later door de vloedgolf van zijn sokkel viel en midden in de nacht door de kerk dreef.
De brokstukken zijn bij elkaar geraapt toen het water zakte. En samen zijn Nicolaas en Barbara de kerk uit gedragen. Er was geen In Paradisum en de klokken werden ook niet geluid. Zo vertelt pastoor Herman Jansen me als ik een paar weken later terug ben en op de muren van de kerk zie hoe hoog het water heeft gestaan. De pastoor is die nacht van het kolkende water van de Geul geëvacueerd. Net als Onze Lieve Heer. Op tijd is het tabernakel met hosties de kerk uit gedragen. De godslamp brandt nu bij Onze Lieve Heer in de pastorie even verderop, in de gang onder aan de trap. Daar heerst nog steeds chaos. Alles wat gered kon worden uit de kerk staat daar schots en scheef door elkaar.
Toch is de pastoor optimistisch als ik er ben. Hij speelt met het woord rampzalig. Want deze ramp, hoe pijnlijk en verdrietig ook, heeft de zalige kracht van de gemeenschap laten zien. Tientallen vrijwilligers hebben de banken van de kerk schoongemaakt buiten op het plein. Herman Jansen noemt dat een tsunami van goedheid midden in het drama van het wassende water. De pastoor wijst ook op de hotels in het centrum die na corona alles verloren hebben en toch elke dag met broodjes en taart voor de vrijwilligers van de kerk komen. Dat is niets anders dan een eigentijdse wonderbare broodvermenigvuldiging.
We kijken naar de ravage en zien dat hele stukken vloer zijn weggespoeld. De pastoor neemt me mee naar het altaar. Daar staat te midden van de ventilatoren die met veel lawaai alles droogblazen het kruis van Christus, geflankeerd door Maria. Als stille getuigen dat de mensen van Valkenburg niet aan hun lot worden overgelaten
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 32/33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
